الکترا

تردیدم نیست جایی در این قصر، مادرم پرسه‌زنان نگاه در دل تاریکی دوخته. با پاهای لطیفش پوشیده در سندلی ظریف، با گیسوانی به‌پشت‌بسته با روبانی سرخ، معطر به برگ گل و روغن‌های خوشبو و با پوستی نرم و تابنده در مهتاب، هماره خاموش است. از سراچه‌ام برون نمی‌روم، مبادا مادر را ببینم. برمی‌ýخیزم و سوی پنجره‌ی باریکی می‌روم که دیوار سنگی را گشوده. آرنج بر هره می‌آسایم و منظره‌ی بیرون را نظاره‌گر می‌شوم. انتظار دیدن هیچ‌چیزم نیست، هیچ‌چیز، مگر خوشه‌ای ستاره؛ اما در این حال، بر فراز کوهی دور، شعله‌ای می‌بینم و دورتر از آن شعله‌ای دیگر. زنجیره‌ای از آتش به سوی موکنای برپاست. دلم در سینه می‌کوبد. کسی پیغامی فرستاده و ما جملگی یک خبر را چشم‌به‌راهیم.
نزدیک‌تر آتشی دیگر شعله می‌کشد و پاره‌های سرخش به آسمان می‌رود. اشک در چشمانم حلقه می‌زند. شعله‌ها را می‌بینم و باور نمی‌آورم. چون معنای این نشانه‌ها را درمی‌یابم، وجود من نیز شعله‌ور می‌شود.
تروی فروافتاده.
پدر به خانه باز می‌گردد.