گرانیگاه

هنوز جمله‌‌ی خوش‌آهنگش را هضم نکرده بود که در آغوش گرمی فرو رفت. آغوشی که سال‌ها آرزویش را داشت و حالا نصیبش شده بود؛ اما درست زمانی که دیگر آن حس و حال اولیه را نداشت. آن شوقی که بارها حتی از فکرش در دلش قند آب می‌کردند، حالا نبود. درست مثل کسی که دلش شیرینی بخواهد و به جای آن لحظه، هفته‌ی بعد جلویش بگذارند. آن طعم و حس، دیگر نصیبش نمی‌شد؛ با این حال قطره اشکش، پیراهن او را لک کرد و… او زیر گوشش لب زد: ــ دیگه از هیچ‌کس نخواه بغلت کنه! هیچ‌کس جز من!