تاسرای او

این نگاشته از مراقبه سخن می‌گوید؛ اما نه آنچه بر زبان بسیاری جاری‌ست، بلکه مراقبه‌ی حقیقی را به رهروان حقیقی طریقت حق می‌آموزد. مراقبه‌ای که گوش جان، شیفته و تشنه‌ی آن است و سرانجامش عشق و آرامش است. نویسنده، خواننده را به تمرین سکوت فرامی‌خواند؛ سکوتی که التیام می‌بخشد و آرام می‌کند. دعا کردن در سکوت، گوش‌دادن به ندای هستی و جادادن آن یگانه‌ی بی‌همتا در زندگی، سبب رخ‌دادن معجزه‌ای هرروزه در زندگی می‌شود. نویسنده با بیانی نرم، از سرگردانی ذهن سخن می‌گوید و راه درمان آن را مراقبه معرفی می‌کند. معنای واژه‌ی مراقبه «التیام» است و واسوانی بیان می‌دارد که برای التیام‌یافتن باید در بحر سکوت فرورفت، ذهن را سرشار از اندیشه‌های عالی و تهی از افکار منفی ساخت. نگارنده با بینش یک راهنمای معنوی، به خواننده گوشزد می‌کند که مراقبه، نگریستن به درون از دریچه‌ای تازه‌گشوده‌شده در ذهن است که ذهن را از تمام موضوعات بیرونی جدا می‌سازد و به‌سوی خداوند رهنمون می‌سازد. در واقع نویسنده مراقبه‌ی حقیقی را مناجات با خداوند و وصل با او می‌داند. واسوانی راهکارهایی برای مراقبه‌ی مؤثر، سودمند و حقیقی ارائه می‌کند، چنان‌که خواننده می‌تواند با عملی‌ساختن این راهکارها، مراقبه‌ی حقیقی را بیاموزد و بیش‌ترین بهره را ببرد. او همچنین شیوه‌هایی کارامد را برای دست‌یابی به آرامش که لازمه‌ی التیام‌یافتن است، عرضه می‌دارد. سرانجام واسوانی که در سرتاسر کتاب، دست از دعا برنداشته و سطور نگاشته‌ی خود را به مناجات با معبود آراسته است، از شرایط آمادگی برای مراقبه با خواننده سخن می‌گوید. نگارنده با ارائه‌ی پندارهایی برای تفکر از مردان خدا و بزرگان دین، خواننده را با دعاهایی بی‌نظیر از زبان انسان‌های وارسته آشنا می‌کند.