رومئو و ژولیت (ادبیات کلاسیک جهان،نمایشنامه22)

رومیو- افسوس! در چشمان تو مخاطراتی نهفته است که از بیست شمشیر آنان هم ترسناک تر است تو نگاهی پر از محبت بمن بکن و در آنصورت من در مقابل دشمنی آنها روئین تن خواهم بود. جولیت- من به خاطر تمام دنیا حاضر نیستم تو را اینجا ببینند. رومیو- تاریکی شب پوششی است که مرا از چشمان آنها پنهان میکند و اگر تو مرا دوست نداشته باشی بگذار مرا اینجا بیابند. شایسته تر است که زندگی من با تنفر آنها پایان یابد تا اینکه بدون عشق تو طولانی شود. جولیت- چه کسی تو را بدینجا رهبری کرد؟ رومیو- عشق بود که مرا وادار کرد راه را پیدا کنم او بمن پند خود را داد و من چشمان خویش باو دادم من ناخدا نیستم ولی اگر تو در آن سرزمین پهناوری بودی که دورترین دریا ساحل آنرا شسشتو میدهد بخود جرات میدادم که برای چنین متاعی آن سفر را آغاز کنم جولیت- تو میدانی شب نقاب خود را بر چهره من افکنده است والا گونه شرمسار مرا از آنچه تو از دهان من امشب شنیدی میدیدی ولی دیگر تعریف بکنار، آیا تو مرا دوست داری؟ میدانم که خواهی گفت: «آری» و منهم حرف تو را باور میکنم. ولی اگر سوگند یاد کنی، شاید روزی بیوفائی خود را آشکار سازی میگویند پیمان شکنی عشاق، خدای خدایان را بخنده وامیدارد. ای رومیوی مهربان! اگر تو مرا دوست داری باوفا و صفا آنرا ابراز کن یا اگر تصور می کنی مرا بیش از حد بآسانی بدست آورده ای بگو تا بتو ترشروئی و تندخوئی کنم و جواب نفی بدهم تا اینکه در طلب عشق من تلاش کنی والا بهیچ قیمتی حاضر نیستم. در حقیقت ای مونتاگوی پاکباز، عشق من حدی ندارد و در نتیجه شاید تو رفتار مرا حمل بر سبکی بکنی ولی ای مرد شریف باور کن من حقیقت و صفای خود را بیش از کسانیکه با حیله خود تظاهر به دوری میکنند ثابت خواهم کرد.