سبیل

در صفحات آغازین داستان، راوی بی‌نام به سراغ تراشیدن سبیل ده‌ساله‌ی خود رفته است و آن را با جزییاتی پر از احساس شرح می‏دهد. اما همسرش اگنس دگردیسی عیان او را نادیده می‏گیرد و معتقد است که او همیشه سبیل خود را می‏تراشیده. آیا اگنس دیوانه شده یا با نیات شیطانی سعی دارد تا شوهرش را به جنون برساند؟ سبیل یا فقدان آن نقطه اتکای پیش‌پاافتاده‏ایست که تعادل راوی وابسته به آن است. کارِر در سبیل که از اولین آثار او با رویکردی آمریکایی در روایت است فروپاشی پرقدرت دنیای قهرمان داستان و واژگونی دریافت راوی از جهان واقعی را رنگ‌آمیزی کرده است. همان‌گونه که ذهن او به مانند یک ترن هوایی نامتعادل میان روشنایی و جنون در گردش است، راوی نیز که غرق در هراس و ناامیدی است از پاریس به هنگ کنگ فرار می‏کند. از خال‌های پراکنده شده از کرم موبر در آغاز داستان تا پایانی متلاشی‌کننده ، خطی ظریف در این روایت واقعیت را از سراب و سلامت عقل را از آشفتگی متمایز می‏کند. سبیل نمونه‏ای درخشان از این واقعیت غیرقابل‌اجتناب روایت است که خواننده اسیر نظرگاه یک راوی است، هر قدر هم غیرقابل‌اعتماد باشد و یا سوررئال.