جاناتان مرغ دریایی

بیشتر مرغان دریایی، به‌جز سهل و ساده‌ترین حقیقت‌های پرواز، رنج فراگیریِ چیزی را به خود هموار نمی‌کردند؛ آن‌ها فقط در جست‌وجوی شیوه‌ای بودند که دریابند برای دستیابی به غذا، چگونه از کرانه‌ی اقیانوس فاصله بگیرند و بار دیگر به آنجا بازگردند. برای بیشترشان مسأله‌ی پرواز اهمیت چندانی نداشت، تنها نکته‌ی مهم برای آن‌ها فقط غذا بود و بس، حال آنکه جاناتان تنها به پرواز می‌اندیشید، نه غذا. جاناتان لیوینگستون مرغ دریاییِ جوان بیش از هر چیز به پرواز می‌اندیشید و به آن عشق می‌ورزید. به این نتیجه دست یافته بود که چنین پنداری او را در گروه مرغان دیگر به شهرت و نام‌آوری رهنمون نمی‌شود. والدین جاناتان نیز این نگرانی را داشتند که او سراسر روزهایش را به تنهایی سپری می‌کند و در لحظه لحظه روزهایش، صدها بار پرواز را در گستره‌ی زمین می‌آزماید. مثلا او نمی‌دانست چرا هنگام پرواز در بلندایی کمتر از نصف فاصله‌ی نوک بال‌هایش از هم نسبت به سطح دریا، با تلاشی کمتر، می‌توانست زمان بیشتری در هوا بماند. پروازهایش با فرودی معمولی و ابتدایی همراه با صدای شلپ‌شلوپ تمام نمی‌شد، بلکه با ردّی طولانی از سایش پاهای سفت و محکم چسبیده به بدنش با سطح آب خاتمه می‌یافت. هنگام فرود با پاهای جمع شده و اندازه‌گیریِ درازای لیز خوردنش روی ماسه‌های ساحل، والدین‌اش به‌شدت می‌هراسیدند.