یکدیگر را همان طور که هستیم بپذیریم و دوست داشته باشیم

«لیز، خیلی ممنونم که پذیرفتی مرا ببینی، با اینکه از جلسه قبلی ما خیلی نگذشته بود. واقعا دلم می‌خواست که درباره ملاقاتی که با دیوید داشتم با تو حرف بزنم؛ راستی ما درباره میشل هم صحبت کردیم. وقتی مسائل روشن می‌شود، چه حس خوبی داریم! من اصلا درک نمی‌کنم چرا تا این حد از گفت‌وگو با دیوید می‌ترسیدم. در واقع، فکر می‌کنم همه مردها مثل خودم هستند؛ آن‌ها هم می‌ترسند از چیزهایی که در سرشان می‌گذرد حرف بزنند، مخصوصا اگر بخواهند احساساتشان را آشکار کنند. ما هیچ‌وقت درباره این اوضاع، یعنی صحبت از احساساتمان چیزی یاد نگرفته‌ایم. از خودم شروع می‌کنم. من این‌طور یاد گرفتم که حرف زدن درباره احساساتم نشان‌دهنده ضعف است و زن‌ها هم از مردان ضعیف خوششان نمی‌آید. نظر تو چیست؟» «خب قبول دارم مردی که بخواهد احساساتش را آشکار کند یا حتی جلوی دیگران گریه کند، اتفاق جدیدی است. حتما تو هم فیلم‌هایی را که اخیرا ساخته می‌شود می‌بینی. در این فیلم‌ها اغلب مردانی را نشان می‌دهد که گریه می‌کنند. شاید زن‌ها بیشتر از مردها گریه کنند، ولی واقعا آن‌ها هم به اندازه مردان، برای ابراز احساسات خود مشکل دارند. زن‌ها معمولا فکر می‌کنند که از احساساتشان صحبت می‌کنند، درصورتی‌که بیشتر از هیجان‌های خود می‌گویند؛ یعنی غر می‌زنند، متهم می‌کنند، و امیدوارند تا دیگری تغییر کند. به بیان ساده، احساسات آن‌ها بیشتر در قالب سرزنش قرار می‌گیرد و نه در اشتراک. مردان هم احساسات درونی‌شان را سرکوب می‌کنند و حتی یک کلمه هم از آن حرف نمی‌زنند. شاید دلیل اصلی‌اش این باشد که مبادا تمامی تقصیرها به گردن آن‌ها بیفتد. مردان حتی به حرف‌های همسرشان هم گوش نمی‌دهند. اما واقعیت این است که بشر از هر نظر به شناخت احساسات و عواطف خود نیاز دارد ما باید از احساساتمان آگاه باشیم؛ کشف کنیم که چه چیزی می‌خواهیم و بتوانیم نظراتمان را ابراز کنیم و درباره آن‌ها صحبت کنیم.»