خواهران

مونترال ـ اُتاوا. این طوفان، که جاده‌ها را قفل می‌کند و دل‌ها را می‌لرزاند، از کجا آمده است؟ برف ترد است، جاده لغزنده. ژنویه بِرژرون، در سیطرۀ احساسی که از درزِ خودآگاهی‌اش می‌گذرد و اشکش را درمی‌آورد، پشتِ فرمانِ فوردش نشسته است. من فقط ترانه‌ام... اما چه‌چیزی این‌چنین تکانش داده است؟ مسلماً نه این ترانه‌ی ژینِت رنو که از رادیو پخش می‌شود. نه این انفجارِ رقّت‌انگیزِ ترانه که از زبانِ شاه‌ماهیِ کِبِکی بیان می‌شود. نه. دلیلش درکِ یک غیاب است. غیابِ چیزی اساسی، و فقدانی که در عمقِ وجودش دفن است، احساس‌هایی فراموش‌شده و خاموش‌مانده. آنچه ژنویه هنوز نمی‌داند این است که این بهتِ احساسی طلایه‌دارِ برخوردی است که با بدنی، آن هم تنها، رخ خواهد داد که از میانِ مه پدیدار می‌شود. برخوردی که این دو هستیِ زنانه را با گذشته‌ای عظیم‌تر و با خشونتِ آن روبه‌رو می‌کند، و کاری می‌کند تا آن دو بفهمند صمیمیتِ موجودات چگونه سبب می‌شود آن‌ها در برابرِ خون‌خواریِ زمان ایستادگی کنند. خواهران پارۀ دومِ یک سری نمایشنامه است که نامِ خانگی را بر خود دارند و با تنهایان آغاز شده‌اند و سومینشان، مادر، در 2021 اجرا شد.