چرا آن کار را کردم؟ (ساز و کارهای دفاعی روان شناختی و شیوه های پنهانی که به زندگی ما شکل می دهند)

در کالج که بودم، افسردگی شدیدی داشتم و درصدد درمان برآمدم. من هم، مانند بسیاری از افرادی که می‌خواهند روان‌درمانی را شروع کنند، تصورم این بود که درمانگرم قرار است چند فوت و فن به من بیاموزد تا با آن‌ها بتوانم مشکلاتم را حل کنم. اما با شگفتی (و البته سرخوردگی) فهمیدم که او با دقت به آنچه من گفتم گوش می‌داد و بعد نکته‌ای در مورد زندگی هیجانی من می‌گفت که اصلا نه انتظارش را داشتم و نه توان دیدنش را. با آنکه در ابتدا بسیاری از حرف‌هایش را نمی‌پذیرفتم و گاهی هم خیلی عصبانی می‌شدم، اما به مرور زمان که نمونه‌هایی را برای او نقل می‌کردم، خودم هم پی می‌بردم که حرف‌هایش چندان هم بی‌راه نبوده و حقیقت دارند، در نتیجه آن‌ها را می‌پذیرفتم. در این سی سالی که درمانگر بودم، خودم هم به همین شیوه کار کرده‌ام. به افرادی که برای کمک‌خواهی نزد من می‌آیند به‌دقت گوش می‌دهم و سعی می‌کنم مطالبی را از حرف‌هایشان بیرون بکشم که آن‌ها در سطح هشیار قصد بیانش را نداشتند- حرف‌هایی در مورد احساس تحمل‌ناپذیر نیازمند بودن، خشمی که اجازه پذیرش یا بیانش را نداشتند، رشک و حسادت مضر، شرم فرساینده و دیگر هیجانات عمیقی که مراجعانم نمی‌توانند ورود آن‌ها را به دایره آگاهی‌شان تحمل کنند. من به آن‌ها کمک می‌کنم سازوکارهای دفاعی‌شان را بشناسند- یعنی همان روش‌هایی که ناهشیارانه به کار می‌گیرند تا بخشی از تجارب دردناک و تحمل‌ناپذیرشان را از خود دور کنند. همچنین به آن‌ها نشان می‌دهم که چگونه یک دفاع خاص آن‌ها را از رسیدن به نیازهای واقعی‌شان باز می‌دارد و سبب می‌شود که از خودشان و روابط شخصی‌شان، آن‌طور که باید، مراقبت نکنند.