من مضطرب (با دلشوره و نگرانی های روزمره مان چه کنیم؟)،(کتاب های زندگی بهتر)

اگر برای رهایی از احساسات نامطلوبی چون تنهایی و طردشدگی (که در گذشته یا تجربه‌های قبلی‌مان حس کرده‌ایم)، دست‌به‌دامن شبکه‌های اجتماعی شویم، برخلاف تصورمان نه‌تنها نمی‌توانیم بر احساس رنجش غلبه کنیم بلکه در واقع در خفا نیز آن را تشدید می‌کنیم.

در جامعه‌ای بحران‌زده، همه ما دوست داریم خوشبخت زندگی کنیم. اما مشکل ازآ نجا شروع می‌شود که هر یک از ما بدون در نظر گرفتن ابعاد اجتماعی، محیطی و دنیوی، فقط به دنبال خو شبختی خودمان هستیم.
در شبکه‌های اجتماعی حتی اگر پیام‌های کاملا خصوصی هم برای یکدیگر بفرستیم باز هم به آن صمیمیت لازم بین دو فرد نخواهیم رسید.

شبکه‌های اجتماعی حس مقایسه را در ما زنده می‌کنند، در واقع به‌طور ضمنی و پنهان روی رفتار دیگری متمرکز می‌شویم. معمولا تصویر دیگری در ذهن ما ارزش بیشتری پیدا می‌کند و در نتیجه قضاوت نادرستی از خود یا حتی دیگران خواهیم داشت. در واقع، هنجارهای اجتماعی در دنیای مجازی، ابعاد روانی به‌دنبال دارد که می‌تواند به روابط اجتماعی واقعی ما صدمه بزند و در برخی موارد حتی منجر به انزوا و گوشه‌گیری اجتماعی شود.

امروز دیگر جایی برای قضاوقدر باقی نمی‌گذاریم. گویا نوعی ارتباط علت و معلولی برای همه‌چیز وجود دارد. رسانه‌سازی روانشناسی، پویایی آن را بیشتر می‌کند. یعنی باید در پی یافتن علت هر چیزی باشیم : چرا مرد یا زن زندگی‌ام را ملاقات نمی‌کنم؟ چرا به این پست و مقام دست نیافتم؟ چرا تصادف کردم؟ چرا سرطان دارم؟ چرا نمی‌توانم بچه‌دار شوم؟

انسان مدرن با جریانی متناقض روبه‌روست: او برای دیرتر مردن دست به هر کاری می‌زند (با فرض اینکه روز به روز پیرتر می‌شود) اما از طرف دیگر، به راه‌های جوان‌سازی روی می‌آورد که منکر پیری شود.