نجواگر

واقعا جای تحسین داشت، ده دقیقه از تلفنم نگذشته بود که دو مامور پلیس دم در خانه پیدایشان شد. بعد از آن، همه چیز شروع کرد به خراب شدن.
باید برای اتفاقی که افتاد مسئولیت خودم را قبول می‌کردم. ساعت چهارونیم صبح بود و من هم خسته و وحشت‌زده بودم و نمی‌توانستم درست و حسابی فکر کنم. برای همین، داستانی که تعریف کردم جزئیات خوبی نداشت. اما در این اتفاقات، نقش جیک انکارناپذیر بود.
وقتی برگشتم داخل تا به پلیس زنگ بزنم، دیدم پایین پله‌ها نشسته، زانوهایش را با دستانش روی سینه‌اش جمع کرده و سرش را میان آن‌ها مخفی کرده است. بالاخره، آن‌قدری آرام شدم که بتوانم جیک را هم آرام کنم و بعد، به پذیرایی بردمش و او هم انتهای مبل کز کرد و اصلا حاضر نشد با من صحبت کند.
تمام تلاشم را کردم که ترس و استیصالی را که حس می‌کردم مخفی کنم. احتمالا، زیاد هم موفق نبودم.
حتی وقتی ماموران پلیس در پذیرایی به ما پیوستند، جیک در همان موقعیت ماند و تکان نخورد. حتی همان موقع هم به‌خوبی شکاف و فاصله بینمان را می‌دیدم و مطمئن بودم که این موضوع برای پلیس‌ها هم روشن و واضح است. دو نفرشان -یک مرد و یک زن- مودب بودند و چهره‌شان، در مواقع لزوم، حالت نگران و همدلانه می‌گرفت، اما زن مدام کنجکاوانه جیک را نگاه می‌کرد و حس کردم تمام نگرانی چهره‌اش برای اتفاقی نیست که برایش تعریف می‌کنم.
بعد، مامور مرد به یادداشت‌هایی رجوع کرد که برداشته بود.
«جیک قبلا توی خواب راه می‌رفته؟»
گفتم: «خیلی کم، اما نه زیاد و فقط هم به اتاق من می‌اومد. هیچ‌وقت، این جوری از پله‌ها پایین نرفته بود.»
البته، اگر واقعا پایین آمدنش در خواب بوده باشد.