درخشش

با سر آستین‌های کتم بازی می‌کنم. پیش از اینکه به دفتر یوجین بیایم، خودم را شبیه به ساندرا بولاک در مت گالا تصور می‌کردم؛ یک گروه زن قوی و خفن پشت سرش بودند تا هوای او را داشته باشند، و فکر می‌کردم یوجین هم قرار است اینگونه از من حمایت کند. نفس عمیقی می‌کشم. «ما همه می‌دونیم که صدای مینا به اندازه‌ی کافی قوی نیست که بخواد با جیسن آهنگ بخونه. فکر کردم از خوندنم یه ویدیو بگیرم، اگه وایرال بشه، مدیرا بهش توجه می‌کنن و ممکنه یه شانس دیگه به من بدن.» یوجین ساکت است. من و آکاری هر دو به جلو خم شده و منتظریم. «این مسخره‌ترین ایده‌ایه که تابه‌حال شنیدم.» شانه‌هایم خم می‌شوند. پذیرش چنین جوابی از طرف هشت یار اوشن من واقعا سخت است. یوجین چشمانش را باریک می‌کند و می‌گوید: «آزمون تو فقط مسخره نبود، بلکه فاجعه بود، ریچل.» در صندلی‌ام فرومی‌روم اما حرف یوجین هنوز تمام نشده است. «تو شیش ساله که توی دی بی هستی. می‌دونی قوانین اینجا چیه. هیچ‌کس مجبورت نمی‌کنه اینجا بمونی. خودت باید انتخاب کنی. خودت باید بخوای. وقتی حتی می‌شنوم که توی کلاس رسانه نمی‌تونی دو کلمه حرف بزنی، چطور می‌خوای قبول کنم که صلاحیت آواز خوندن با جیسن رو داری؟ وقتی از دوربین می‌ترسی، چطور می‌خوای یه ویدیو که وایرل بشه، ضبط کنی؟» بغضی گلویم را می‌فشارد. حق با اوست. البته که درست می‌گوید. موجی از خجالت و شرمندگی وجودم را فرا می‌گیرد. چطور فکر می‌کنم این کار ساده است؟ لبم را گاز می‌گیرم و سر تکان می‌دهم، به پاهایم نگاه می‌کنم و سعی می‌کنم جلوی اشک‌هایم را بگیرم. یوجین با جدیت می‌گوید: «وقتی باهات حرف می‌زنم، منو نگاه کن.»