وسعت یا عمق؟ (چرا در جهانی تخصص گرا از شاخه ای به شاخه ای پریدن بهتر است؟)

ب های سیاه در جست و جوی کیفیت تطبیق بودند. اوگاس به من گفت «آن ها هرگز به اطرافیانشان نگاه نمی کنند و بگویند ‘وای من عقب می افتم، بقیه زودتر شروع کرده اند و با اینکه از من کوچک ترند چیزهای بیشتری دارند’. آن ها بر این تمرکز دارند که ‘درحال حاضر من همینم، این ها انگیزه هایم هستند، این ها کارهایی است که فهمیده ام دوست دارم انجام دهم، این ها چیزهایی است که علاقه مندم یاد بگیرم و این ها فرصت هایی است که پیش رو دارم. کدام یک از این ها هم اکنون برایم بهترین گزینه است؟ یک سال بعد اگر چیز بهتری پیدا کردم ممکن است دوباره مسیرم را عوض کنم’».

هر اسب سیاه، سفری منحصربه فرد پشت سر گذاشته بود، اما همه یک استراتژی مشترک داشتند. اوگاس به من گفت «برنامه ریزی کوتاه مدت. همه آن ها به این طریق پیش می روند، نه با برنامه ریزی بلندمدت». ممکن است از دور به نظر برسد به افق های دوردست نظر داشته اند و برنامه ریزی بلندمدت می کنند، اما معمولا از نزدیک مشخص می شود که در زمره برنامه ریزان کوتاه مدت اند. در سال ٢٠١۶، فیل نایت، بنیان گذار نایک، به کسانی که از او سوال کردند چشم انداز بلندمدتش چه بوده و هنگام تاسیس این شرکت چه هدفی در سر داشته پاسخ داد که درواقع می خواسته یک ورزشکار حرفه ای بشود. اما چون آن قدر که باید ورزشکار خوبی نبود، سعی کرد مسیری را انتخاب کند که به نوعی با دنیای ورزش در ارتباط باشد. او خیلی اتفاقی در کالج زیر نظر مربی ای تمرین دو و میدانی می کرد که از قضا با کفش سروکار داشت و بعدها شریک او شد. او می گوید «برای آدم هایی که از وقتی دوم دبیرستان اند دقیقا می دانند می خواهند چه کار کنند متاسفم».