بینایی

ساراماگو نویسنده‌ی پرتغالی برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات سال ۱۹۹۸ است که در بیشتر آثارش از تمثیل‌های فراوان استفاده می‌کند.
«این رمان ادامه‌ی رمان کوری است. ساراماگو در رمان کوری به انتقاد از کوری سیاسی و اجتماعی مردم می‌پردازد و در رمان بینایی به حکومت‌هایی می‌تازد که به‌ظاهر خود را مدافع آزادی و دموکراسی دانسته اما در حقیقت می‌خواهند با نادان نگاه‌داشتن مردم مقاصد خود را پیش ببرند و نشان می‌دهند که نه‌تنها مدافع آزادی بیان و دموکراسی اجتماعی نیستند بلکه هر نوع آزادی عقیدتی و سیاسی را سرکوب می‌کنند و در این راه از ایجاد رعب و وحشت و ترور و خشونت دریغ نمی‌ورزند. در این رمان تمام آدم‌هایی که از بیماری کوری رهایی یافته‌اند به یک شناخت عمیق نسبت به موجودیت خود و نقش‌شان در اجتماع رسیده‌اند.»
سبک منحصربه‌فرد ساراماگو در رمان‌هایش پرهیز از علائم سجاوندی متداول است. طنز داستان ظریف اما تلخ است. آدم‌های داستان ساراماگو در بینایی هم مثل کوری اسم ندارند. داستان بینایی از یک روز بارانی در یک حوزه‌ی اخذ رأی در پایتختی بی‌نام آغاز می‌شود. از شدت باران کسی بیرون نیامده و در حوزه پرنده پر نمی‌زند. بعدازظهر است و هنوز هیچ‌کس برای دادن رأی به حوزه نیامده است. مسئولین حوزه با نگرانی به افراد خانواده و بستگان‌شان تلفن می‌زنند و از آن‌ها می‌خواهند تنور انتخابات را گرم کنند گویا کسی قصد رأی‌دادن ندارد اما ساعت ۴ به ناگاه حوزه‌ی اخذ رأی شلوغ می‌شود. مردم مصمم و شتابان می‌آیند و رأی خود را به صندوق می‌ریزند. فردای آن روز شمارش آرا آغاز می‌گردد. نتیجه باورکردنی نیست. بیشتر مردم رأی سفید به داخل صندوق ریخته‌اند و احزاب تنها مقدار کمی از آرا را از آنِ خود کرده‌اند. هفتاد درصد آرا سفید است. مردم با رأی سفید شورش کرده‌اند. آیا این رأی سفید با کوری ارتباطی دارد؟