دوباره فکر کن (قدرت دانستن چیزهایی که نمی دانیم)

در صورت ترک سیاره زمین، احتمالا درباره ی برخی از احساسات خود راجع به انسان های دیگر تجدیدنظر خواهید کرد. گروهی از روان شناسان به مطالعه ی تاثیر فضای خارج از جو زمین بر داخل آن پرداختند و از طریق مصاحبه، تحقیق و تحلیل خاطرات صد فضانورد، تغییرات صورت گرفته در این افراد را ارزیابی کردند. پس از بازگشت از فضا، تمرکز فضانوردان بر دستاوردهای شخصی و خوشحالی فردی کمتر شد و بیشتر نگران منافع جمعی بودند. «ادگار میچل»، فضانورد آپولو 14، اظهار داشت: «به یک هشیاری ناگهانی می رسید… یک نارضایتی شدید از وضع جهان و احساس نیاز برای تغییر این شرایط. با فاصله گرفتن از زمین و از روی سطح ماه، سیاست های بین المللی خیلی ناچیز به نظر می رسند. دوست دارید یقه یک سیاست مدار را بگیرید، او را 250 هزار مایل دورتر بیندازید و بگویید ببین تو هیچی نیستی!»

چنین واکنشی «اثر نگاه کلی» نام دارد. روشن ترین توصیف را از «جف اشبی» فرمانده شاتل فضایی شنیدم. اشبی گفت که اولین نگاهش به زمین از فضای خارج از جو، موجب یک تغییر همیشگی در وجود او شد:

وقتی فضانوردها روی زمینند، به ستاره ها نگاه می کنند- بیشتر ما عاشق ستاره هاییم- اما قیافه ی ستاره ها در فضا، هیچ فرقی با چهره ی زمینی آن ها ندارد. اما تفاوت اساسی در چهره ی سیاره ما و چشم اندازی است که به شما می دهد. اولین نگاهم از فضا به زمین، حدود 15 دقیقه پس از شروع اولین پروازم بود. سرم را از چک لیست بلند کردم و ناگهان دیدم پنجره ها به سمت پایین قرار گرفته و بر فراز نیمه ی روشن زمین هستیم. قاره آفریقا زیر پایم قرار داشت و مثل شهری بود که از پنجره هواپیمای در حال برخاستن، دور و دورتر می شود. در عرض نود دقیقه کل سیاره زمین را دور می زنید و آن قوس نازک آبی رنگ جو را می بینید. می بینید لایه کوچکی که تمام موجودات زنده در آن زندگی می کنند، چقدر شکننده است؛ از فضا به راحتی می توانید ارتباط شخصی از یک طرف کره ی زمین با شخصی در سوی دیگر آن ببینید و هیچ مرزی میان آن ها نیست. این طور به نظر می رسد که فقط یک لایه ی مشترک وجود دارد که همه ی ما روی آن زندگی می کنیم.

با مشاهده ی یک نمای کلی از فضای خارج از جو، متوجه می شوید با همه ی انسان ها هویت مشترکی دارید.