رمان های کلاسیک18 (رمان های 4 گانه جان کریستوفر (مجموعه سوم))

موضوع بحث این جلسات، همیشه و بدون استثنا یک چیز بود: سه پایه ها؛ و هدف از این بحث: براندازی. بیش از صدسال از آغاز سلطه ی سه پایه ها بر زمین می گذشت. آنها برای حکومت، شیوه ای ساده و موثر در پیش گرفتند؛ به این ترتیب که ذهن تک تک انسان ها را با کلاهک، تحت فرمان خود درآوردند. کلاهک، شبکه ای به هم بافته از تارهای براق فلزی بود که خیلی محکم دور جمجمه قالب می شد و تا عمق گوشت سر قربانی نفوذ می کرد. کلاهک گذاری در چهارده سالگی صورت می گرفت و نشانه ی عبور از مرز کودکی و ورود به دوران بلوغ بود و در نظر همه ی انسان ها، امری واجب و طبیعی تلقی می شد. همه ی کودکان برای کلاهک دار شدن و پیوستن به جمع بزرگسالان روزشماری می کردند و مراسم کلاهک گذاری همواره با جشن و تعطیلی و ضیافت برگزار می شد. من یک پسردایی به نام جک دارم که یک سال از خودم بزرگ تر است. همین چند ماه پیش شاهد مراسم کلاهک گذاری او بودم و پس از آن تغییری را در وجودش حس کردم. قرار بود که من هم سال بعد کلاهک دار شوم. البته در این مورد دودل بودم، ولی چیزی بروز ندادم. آخر هیچکس زیاد درمورد سه پایه ها و کلاهک گذاری حرف نمی زد و البته مطلقا هیچ کس هم در حقانیت این چیزها تردید نمی کرد. تا اینکه یک روز آواره ای به نام آزیماندیاس به روستای کوچک ما قدم گذاشت. آواره ها افرادی بودند که کلاهک گذاری شان درست انجام نشده بود. ذهن آنها حاضر نبود شرایط تحمیلی سه پایه ها را بپذیرد و بر اثر مقاومت از هم می گسیخت. آنها سرگردان از محلی به محل دیگر می رفتند و هرگز مدتی طولانی در یک جا ساکن نمی شدند. مردان و زنان کلاهک دارِ عادی با ترحم و تاسف به آواره ها می نگریستند، ولی کلا از آنها بدشان می آمد.