خورشید همچنان می دمد

رابرت کُن روزگاری قهرمان میان‌وزن بوکس دانشگاه پرینستن بود. خیال نکنید که یک چنین مقامی در بوکس مرا خیلی تحت تأثیر قرار می‌دهد، منتها برای کُن بسیار مهم بود. خودش هیچ علاقه‌ای به بوکس نداشت، در واقع از آن بدش می‌آمد، ولی با دقت و مشقت آن را یاد گرفت تا با احساس شرم و حقارتی که به عنوان یک یهودی حس می‌کرد در پرینستن با او رفتار می‌شود مقابله کرده باشد. دانستنِ این‌که می‌تواند هر کسی را که برایش قیافه می‌گیرد نقش زمین کند آرامش درونی خاصی به او می‌داد، هر چند پسر خیلی خجالتی و بسیار نازنینی بود و جز در سالن ورزش با کسی درنمی‌افتاد.