سفر به سرزمین سرگردانی (قصه های همیشگی 5)

دوقلوها وارد پرتوی نور شدند و دوباره به دنیای نوشته های کانر رفتند. کلمه ی جهان در اطرافشان کش آمد و گسترده شد و وقتی به خودشان آمدند، در کهکشانی بی پایان شناور بودند. دورتادورشان پر از هزاران هزار ستاره بود؛ با دیدن چنین منظره ای نفس در سینه بند می آمد. دوقلوها هیچ وقت در تمام عمرشان این قدر احساس کوچکی نکرده بودند. نیروی جاذبه از بین رفت. به خاطر بی وزنی دلشان هری ریخت و حس کردند دارند سقوط می کنند؛ احساسی که تمامی نداشت. دست و پا می زدند و سعی می کردند در خلأ شنا کنند، ولی اصلا هیچی وجود نداشت که بتوانند تویش شنا کنند. نزدیک بود پوشه ی کانر شناکنان دور شود که او به موقع توانست گوشه اش را بگیرد و آن را توی کوله پشتی کنار فلاسک اکسیر درگاه بگذارد. الکس و کانر در دوردست سیاره ای سفید و بزرگ با ابرهای رنگارنگ می دیدند، ولی هنوز از جوّ آن هزاران کیلومتر فاصله داشتند. سیاره ی خوشمزه ای به نظر می رسید. مثل آب نباتی شناور در فضا بود. الکس پرسید: «اون چیه؟» کانر گفت: «جابریکروپولوس. وقتی می نوشتمش خودم دهنم آب می افتاد.» اول دیدنش سخت بود، ولی دوقلوها نور کوچکی را دیدند که به طرف سیاره می رفت. دور جابریکروپولوس چرخید و بعد از هشتمین یا نهمین دور، نور سبز لیزرمانندی انداخت که تمام سیاره را پوشاند. در عرض چند ثانیه سیاره کوچک و ناپدید شد و دیگر اثری از آن نماند. الکس پرسید: «چی شد؟ چرا سیاره هه غیب شد؟» کانر توضیح داد: «غیب نشد، بارگذاری شد. اون چیزی که دور جابریکروپولوس چرخ می زد بَسک – ٨ بود، یعنی سفینه ملکه ی نیمه روبات. اون توی فضا سفر می کنه و توی منطقه ی گلدی لاکسِ منظومه های دیگه دنبال سیاره هایی با قابلیت زندگی می گرده. وقتی سیاره ی مورد علاقه ش رو پیدا می کنه، اون رو توی حافظه ش بارگذاری می کنه و ملکه اون رو به منظومه ی خورشیدی خودش می بره.»