خانم بئاته و پسرش

با عجله از آن ها جدا شد و از راه رفته برگشت. حس کرد معمار و همسرش که ایستاده بودند، با نگاه تقریبا تا جلوی ویلا تعقیبش کردند، ویلایی که آربسباخر ده سال پیش برای فردیناند هاینولد، دوست و رفیق شکارش، ساخته بود. بئاته جلوی ویلا وارد جاده ی باریک کالسکه رویی شد که با شیبی نسبتا تند از مقابل خانه های ساده ی روستایی می گذشت و به طرف پستخانه می رفت. اما پیش از عبور از روی خط آهن، مجبور شد مدتی صبر کند، چون قطار داشت از ایستگاه بیرون می آمد. تازه حالا یادش آمد که در پستخانه کاری ندارد، بلکه آمده است با بارونس گفت و گو کند. ولی حالا که می دانست پسرکش با کتاب هایش آن بالا در جنگل است، این گفت و گو دیگر به اندازه ی یک ساعت پیش فوری و فوتی به نظر نمی رسید... از روی خط آهن عبور کرد و در ایستگاه قطار با ازدحامی روبه رو شد که معمولا ورود قطار با خود می آورد. دو کالسکه ی هتل دریاچه و پستهوف داشتند سر و صدا کنان با مسافرانشان راه می افتادند. دیگر از راه رسیده ها، با باربرهایی که از پشت سر می آمدند، همه هیجان زده و خوشحال، خیل گردشگرانی همه آسوده خاطر و خوشرو، از چپ و راست راه بئاته را قطع می کردند. بئاته لبخندزنان دید که چطور افراد یک خانواده- پدر، مادر، سه بچه، پرستار بچه ها و خدمتکار خانه با کیف و چمدان، چتر و چوبدست و همین طور توله سگی وحشت زده- سعی می کردند همگی در یک درشکه برای خود جا باز کنند. از داخل درشکه ای دیگر، زن و شوهری با شور و حرارت بیش از اندازه ی مسافران تابستانی به روستا آمده رو به بئاته دست تکان دادند. مختصر آشنایی بئاته با آن ها به سال گذشته برمی گشت.