نگاهی از درون به سازمان چریک های فدایی خلق ایران (تاریخچه گروه منشعب)

17 فروردین 54، درست بعد از تعطیلات عید، خبری چون صاعقه بر من فرود آمد: «بچه‌ها رفتند.» چه کسانی رفتند؟ کجا رفتند؟ این خبر فاجعه‌بار با رویداد شوم دیگری نیز همراه بود. صبح آن روز، گشتی‌های ساواک، که ظاهرا پس از ترور سروان نوروزی، دانشگاه و رفت و آمدهای دانشجویان را به شدت زیر نظر داشتند، اتومبیل پیکان خاکستری رنگ محمد معصوم خانی، هم‌دبیرستانی اسبق و هم‌دانشکده‌ای بعدی‌ام را هنگام پارک کردن در یکی از خیابان‌های اطراف دانشگاه بازرسی می‌کنند و از او یک دسته اعلامیه‌ی سازمان به دست می‌آوردند و به‌سرعت وی را با خود می‌برند. فضایی که آن روزها در آن به سر می‌بردیم، به ظاهر اصلا از کنترل ساواک بر اوضاع حکایت نداشت. ترور سروان نوروزی و پخش مرتب نشریات و اعلامیه‌های پیروزمندانه سازمان در دانشگاه ضرباتی نیرومند بر ساواک و رژیم بودند و به نظر چنین می‌رسید که ساواک در نتیجه فعالیت گسترده نیروهای انقلابی در حال باختن عرصه به آن‌هاست و در وضعیت استیصال به سر می‌برد. زخم سیاهکل بهبود یافته بود و مشی چریک شهری، برخلاف چریک روستا از خود کارآیی نشان می‌داد. در این میان، سازمان چریک‌های فدایی خلق در محیط ما از محبوبیت و اعتبار ویژه‌ای برخوردار بود و با عضوگیری‌های وسیع و روی آوری گسترده دانشجویان چپ به سرعت رشد می‌کرد. به همین دلیل بود که ساواک نسبت به کانون‌های عضوگیری سازمان، از جمله دانشگاه ما، به شدت حساس بود و آن را به دقت زیر نظر داشت. معصوم خانی نیز در همین دام گرفتار شد. نزدیک ظهر دیگر همه می‌دانستند که گروه کوچکی که میان بچه‌های دانشگاه محبوبیت ویژه‌ای داشته‌اند، مسیر زندگی خود را به کلی از بقیه جدا کرده‌اند و دیدار با آن‌ها شاید به قیامت موکول شده باشد.