نوای اسرارآمیز (نمایش نامه)

در « نوای اسرارآمیز» اریک امانوئل اشمیت چیستی عشق را بن‌مایه‌ی کار خود قرار داده است. او با نگاهی فلسفی به عشق و حقیقت آن می‌پردازد و برای آنکه گستره‌ی مخاطبانش را انبوه‌تر و بیان نظراتش را همه‌فهم‌تر کند، از روایتی نمایشی بهره می‌گیرد. با این تمهید به‌صورتی جذاب مفاهیم مورد نظرش را در عمق وجود خواننده ته‌نشین می‌کند. این نمایشنامه‌ی جذاب تک‌پرده‌ای، دو شخصیت اصلی و یک لوکیشن ثابت دارد. ابل زنورکو نویسنده‌ای‌ست که جایزه‌ی نوبل ادبیات گرفته و در جزیره‌ا‌ی تک‌افتاده در شمال نروژ، به‌تنهایی زندگی می‌کند. او که به غریبه‌ها مشکوک است با شلیک گلوله‌از مردی که تازه وارد جزیره شده استقبال می‌کند. اما بعدا متوجه می‌شود که آن مرد خبرنگاری است به نام اریک لارسن که برای گفتگو درباره‌ی آخرین کتابش «عشق ناگفته» به آنجا آمده است. به‌این‌ترتیب گفتگویی میان آن‌ها در می‌گیرد که موقعیت‌های تقابل‌برانگیزی بین دو شخصیت اصلی رقم می‌زند. هرچه ماجرا به پیش می‌رود، از لابلای صحبت‌های این دو شخصیت، حقایق تازه‌ای برملا می‌شوند که جهت داستانی نمایش را تغییر می‌دهند. اشمیت در این نمایشنامه از اصل غافلگیری به‌شکلی قدرتمندانه بهره برده و با این تمهید خواننده را تا پایان مشتاق و همراه نمایشنامه می‌کند. هر دو شخصیت نمایش مدام دروغ و راست سر هم می‌کنند، همین باعث می‌شود شرایطی به وجود بیاید که درونی‌ترین افکار و رازهای زندگی‌شان به‌شکلی عریان پیش روی خواننده قرارگیرد. با این تمهید اریک امانوئل اشمیت این دو شخصیت را برای مخاطبانش کالبدشکافی فکری و احساسی می‌کند. در این نمایشنامه اشمیت نگاهی فلسفی به عشق دارد و خواننده همراه با دو شخصیت به دنیای پررمزوراز دلباختگی سفر می‌کنند تا در نهایت به کشف ماهیت و چیستی حقیقی عشق نائل شوند. «نوای اسرار آمیز» که در سال 1996 نوشته شده، از آن دسته آثار نمایشی است که مطالعه‌ی متن آن همان‌قدر مجذوب‌کننده است که تماشای یک اجرای قوی از آن روی صحنه تئاتر.