مغازه ی جادویی

«جیم، همه ما تو زندگی، گرفتار موقعیت هایی می شیم که برامون دردناکن. رابطه من با نوه و پسرم، قلب منو به درد میاره. مثل یه زخم می‌مونه. فکر کن زانوی من زخم شده. چیکارش باید بکنم؟ می‌تونم بهش توجه کنم، تمیزش کنم، باندپیچیش کنم و مراقبش باشم که خوب بشه. یا می‌تونم بهش بی‌محلی کنم و وانمود کنم زخمی در کار نیست، وانمود کنم درد نمی‌کنه و نمی‌سوزه و فقط شلوارمو روش بپوشم و امیدوار باشم خودش از بین بره. آیا این بهترین روش درمانه؟» «نه.» باز هم مطمئن نبودم از چه حرف می‌زند. «زخم‌های قلبمون هم اینطوری‌ان. باید بهشون توجه کنیم تا بتونن خوب بشن. در غیر این صورت مرتب ما رو آزار میدن. گاهی برای مدت طولانی. همه ما آسیب می‌بینیم. تا بوده همین بوده. اما چیزایی که به ما صدمه می‌زنن و آزارمون میدن، یه کار شگفت‌انگیز هم می‌کنن. ما به وسیله درد، رشد می‌کنیم. تو موقعیت‌های سخت، رشد می‌کنیم. برای همینه که باید هرچیز سختی رو که تو زندگیت هست، در آغوش بکشی. من برای آدمایی که هیچ مشکلی ندارن، احساس تاسف می‌کنم. آدمایی که هیچ وقت، شرایط سختی ندارن. اونا این موهبت رو از دست میدن. جادو رو از دست میدن.» برای روث سر تکان دادم. در طول زندگی‌ام، بارها خود را با دوستانی که به نظر می‌رسید همه چیز دارند، مقایسه می‌کردم. آن‌ها مجبور نبودند در صف طولانی فروشگاه‌های مواد غذایی بایستند و وقتی مادرشان، کوپن‌هایش را روی پیشخوان می‌گذارد، نگاه صندوقدار را تحمل کنند. یا در صف بانک غذایی دولت بایستند تا کمی شیر خشک، کره و یک قالب سفید پنیر تحویل بگیرند. پدر و مادر آن‌ها مدام دعوا نمی‌کردند، مست نمی‌شدند و اوردوز نمی‌کردند. آن‌ها شبانه با این فکر که همه چیز تقصیر آن‌هاست، به رختخواب نمی‌رفتند و پول، ماشین، لباس و دوست دختر داشتند و خانه‌هایشان بزرگ و زیبا بود. روث برای آن‌ها متاسف بود؟