اندیشه سهروردی:دیدگاه های فلسفی استاد غلامحسین دینانی (معرفت11)

شهاب‌الدین یحیی‌بن حبش‌بن امیرک سهروردی در 549 ه.ق در قریه‌ی سهرورد، نزدیک زنجان، متولد شد. سهرورد، روستایی است که در قدیم مسکن کشاورزان دانشمند بود و سکنه‌ی آن روستا به علم و دانش علاقه داشتند و بااینکه زراعت می‌کردند، فرزندان خود را به مکتب می‌فرستادند تا درس بخوانند. پدر شهاب‌الدین او را بعد از اینکه خواندن و نوشتن آموخت، به مراغه (که در آن زمان از شهرهای بزرگ بود و چند سال بعد از آن تاریخ، خواجه نصیرالدین طوسی زیج معروف مراغه را به دستور هلاکوخان در آن ساخت) فرستاد. شهاب‌الدین سهروردی مقدمات علوم را در مراغه، نزد مجدالدین جیلی، فراگرفت و پس از آن، عازم اصفهان شد. در آن زمان، در اصفهان دانشمندی به نام ظهیرالدین قاری تدریس می‌کرد. شهاب‌الدین سهروردی همه‌ی علوم آن زمان را نزد وی فراگرفت و در شانزده‌سالگی از تحصیل علم و تلمذ نزد استادان بی‌نیاز شد. شهاب‌الدین سهروردی ضمن تحصیل چنین استنباط کرده بود که موجودات دنیا از نور به وجود آمده‌اند و انوار به یکدیگر می‌تابند، و آن تابش متقابل را اشراق خواند و به همین دلیل، لقب «شیخ اشراق» را یافت. کتاب پیش رو اثری است که در باب اندیشه‌ی این فیلسوف که حکمت خسروانی ایران باستان را احیا کرد و در اصول و فقه و شعر نیز دستی داشت، به نگارش درآمده است.