زن و اعتماد به نفس

موضوع اعتمادبه‌نفس در زندگی انسان امروز به یکی از بغرنج‌ترین مسائل تبدیل شده است و بسیاری از افراد علی‌رغم توانایی و استعدادهای خوبی که دارند به‌دلیل ضعف در اعتمادبه‌نفس نمی‌توانند پتانسیل‌ها و شایستگی‌های خود را به‌منصه‌ی ظهور برسانند. نویسنده در این کتاب سعی کرده است موضوع اعتمادبه‌نفس را با درنظرگیری ارتباطی که این مفهوم با دو مفهوم دیگر دارد مورد تحلیل قرار دهد و راهکارهای نو و قابل‌اعتنایی برای به‌دست‌آوردن اعتماد‌به‌نفس به خوانند‌گان خود عرضه کند. دو مفهوم مدنظر یکی مفهوم خدا و دیگری مفهوم خود است. در آغاز کتاب نویسنده به این مطلب می‌پردازد که زنان در طول تاریخ آن‌گونه که شایسته است جایگاه و احترام خود را در جامعه به دست نیاورده‌اند. نویسنده علت چنین امری را بی‌عدالتی اجتماعی می‌داند. به زبانی دیگر یکی از دلایل عدم اعتمادبه‌نفس در طول تاریخ همین است که برخی از جوامع و فرهنگ‌ها، در حق زنان آنگونه که شایسته است عدالتی را وضع نکرده‌اند. کتاب پیش رو از یک سو تلاشی است برای کنارنهادن این ناملایمتی‌های هویتی و جنسیتی و از سوی دیگر امکانی است برای اینکه در نسبت با نوعی الهیات ایجابی و مؤسس، به زنان این امکان داده شود که اعتمادبه‌نفس خود را در قالب و از مجرای اعتماد به خدا به دست بیاورند. در فصل بعدی نویسنده تعریف خود را از اعتمادبه‌نفس بیان می‌کند. در این تعریف دو نکته مورد توجه نویسنده قرار می‌گیرد. توانایی انجام‌دادن برخی امور و اعتناکردن به همین توانایی‌ و از سوی دیگر نگرانی نداشتن از بابت آنچه‌ نمی‌تواند انجام دهد. انسانی که به خداشناسی رسیده باشد، به خودشناسی هم خواهد رسید و از نسبتی که میان خدا و خودش برقرار است شکرگذار توانایی‌های خود است و نه نگران آنچه نمی‌تواند انجام بدهد، زیرا انسانی که به خودشناسی و خداشناسی رسیده باشد، می‌داند که هر وجودی به اندازه‌ای که خدا مقرر فرموده است استعداد و توانایی دارد. پس باید سعی کند فقط به توانایی‌های خدادادی خود توجه کند.