جاسوس

راهبه‌ها دربارۀ خدا صحبت نمی‌کنند و مرا به خاطر آنچه جامعه آن را «گناهان شهوانی» می‌خواند، محکوم نمی‌کنند. آن‌ها معمولا یکی‌دو کلمه می‌گویند و آن‌گاه خاطرات از دهانم بیرون می‌ریزند. گویی می‌خواهم به گذشته برگردم و در این رودخانه که به عقب جریان دارد غوطه‌ور شوم. یکی از آن‌ها از من پرسید: «اگر خداوند فرصت دیگری به تو بدهد، آیا رویه‌ای متفاوت در پیش خواهی گرفت؟» من گفتم: «بله» اما اگر راستش را بخواهی، نمی‌دانم. آنچه من می‌دانم این است که قلبی که اکنون در سینۀ من می‌تپد، به شهر ارواح تبدیل شده است. شهری که ساکنانش اغراض نفسانی، شور و شوق، تنهایی، شرم، غرور، خیانت و غم هستند. نمی‌توانم از دست هیچ‌کدامشان خود را رها کنم. حتی وقتی به حال خود تاسف می‌خورم و در سکوت اشک می‌ریزم، نمی‌توانم خود را از هیچ کدامشان رها کنم. من زنی‌ام که در زمانی نامناسب به دنیا آمدم. زمانی که برای درست کردن آن هیچ کاری نمی‌توان کرد. نمی‌دانم آیا در آینده مرا به یاد خواهند آورد؟ اما اگر چنین شود، چه‌بسا آینده هرگز به چشم یک قربانی به من نگاه نکند؛ بلکه به چشم کسی به من بنگرند که با شجاعت جلو رفت و بدون واهمه بهای آنچه را که باید می‌پرداخت، تادیه کرد.