دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد

هیچ برگشتی در کار نبود، حقیقت این بود که قلب من یکشنبه شبی روی سکوی یک ایستگاه قطار هزار تکه شده بود. نمی‌توانستم تکه‌ها را جمع‌وجور کنم، به این‌ور و آن‌ور می‌خوردم، به هر سو پناه می‌بردم، هر سو که بود. سال‌هایی که پس از آن آمد و رفت هیچ تاثیری به حالم نداشت. برخی روزها تعجب می‌کردم، به خود می‌گفتم:
-عجب... عجیب است... فکر می‌کنم دیروز اصلا به او فکر نکردم...
و به جای آن که به خود تبریک بگویم از خود می‌پرسیدم چه‌طور ممکن بوده، چه‌طور می‌توانستم یک روز بی فکر کردن به او زندگی کنم. از همه بیش‌تر نامش عذابم می‌داد و دو یا سه تصویر مشخصی که از او در یاد داشتم. همیشه همان تصاویر.
درست است. صبح‌ها از تخت پایین می‌آمدم، غذا می‌خوردم، خودم را می‌شستم، لباس می‌پوشیدم و کار می‌کردم.
گاهی با دخترهایی طرح دوستی می‌ریختم. گاهی، اما هیچ لطفی نداشت. احساساتم به صفر رسیده بود.