طوطی فلوبر

اما تصادف‌هایی که در کتاب‌ها رخ می‌دهند... در همه‌شان می‌توان چیز احساساتی و بی‌ارزشی یافت؛ از منظر زیباشناسی، همه‌شان به شکل محتومی «بنجل» هستند. خنیاگری که درست سر بزنگاه به نجات دختری می‌آید که پشت پرچینی به دام متجاوزی افتاده است؛ ظهور ناگهانی نیکوکاران همیشه در صحنه‌ی دیکنزی؛ تخته‌پاره‌های کشتی شکسته‌ای که در ساحلی بیگانه خواهر برادرها و عشاق را به هم پیوند می‌دهد. یک بار این صف‌آرایی سست‌بنیان را در حضور شاعری خوار شمردم. این مرد که احتمالا در چیدن تصادفی قافیه‌ها مهارت داشت، با بزرگواری محبت‌آمیزی جواب داد: «شاید ذهن تو هیچ بویی از شاعرانگی نبرده است!» شاد و سرمست به میدان جدل برگشتم و گفتم: «اما بی‌گمان یک ذهن بیگانه با شاعرانگی بهتر از هرکس دیگری می‌تواند درباره‌ی نثر داوری کند، مگر نه؟»