فوتبال (فلسفه پشت بازی)

«جای تعجب نیست کسانی که فوتبال تماشا می‌کنند، گاه‌وبیگاه به فکر فرو‌رفته و در سطحی فلسفی‌تر به مرور آنچه که می‌بینند می‌پردازند. فوتبال شرایط فرار وقت‌و‌بی‌وقت از وقایع روزمره‌ی زندگی را فراهم می‌کند. کاری می‌کند تا بتوان از نگرانی‌های عملی و ملالت‌های زندگی جدا شد. این دلمشغولی‌ها می‌توانند در زمانی که یک نفر جذب یک بازی می شود و از زمان وقت‌گذرانی خالص موجود در آن بازی لذت می برد، به فراموشی سپرده شوند. فوتبال چنان قابلیت عظیمی در بازتاب مسایل مختلف دارد که هر کسی را قادر می‌سازد تا در مورد ماهیت فوتبال و آنچه را که این ورزش در مورد زندگی، اخلاق، جهان و متافیزیک به ما نشان می‌دهد، بیندیشد. از میان همین افکار است که می‌توان دریافت رویکرد هر مربی چگونه با یک فلسفه‌ی خاص به خودش تجلی پیدا می‌کند: منظور، برخی از اصول یا هنجارهای کلی درباره‌ی هدفی است که یک نفر می‌خواهد به آنها دست یابد و البته چگونگی انجام دادن این اصول. شاید به نظر برسد که این موارد به شکل مبهم یا خیلی کلی بیان شده‌است، ولی بااین‌وجود، همین اصول کلی هم می‌توانند پرمایه و قابل‌توجه باشند. به عنوان مثال، اصل «پیروزی به هر قیمت ممکن» یک فلسفه‌ی معقول برای رسیدن به موفقیت به نظر می‌رسد، اما می‌بینیم که همین فلسفه می‌تواند از نظر اخلاقی نیز مورد چالش قرار بگیرد.» « حالت دراماتیک در فوتبالِ غیرنمایشی هم می‌تواند به وقوع بپیوندد حتی اگر این حالت با آنچه که در تئاتر یافت می‌شود، تفاوت داشته‌باشد. درام می تواند در زندگی عادی نیز رخ دهد. یک رابطه‌ی پرآشوب یا یک نجات دیرهنگام از تباهی مالی هم می‌توانند دراماتیک باشند.حتی سیاست هم در سال‌های اخیر سهم خود را از درام برداشت کرده‌است. حوادث را هم وقتی شامل پیچیدگی‌های چشمگیر غیرمنتظره، تغییر دادن سرنوشت، عقوبت‌های محتوم یا بدبیاری‌های ظالمانه باشد، می توان دراماتیک توصیف کرد. بااین‌حال، صحنه‌ی روزگار تنها منحصر به وقوع چنین حوادث دراماتیکی نیست. بعضی از جنبه‌های آشکار دراماتیک بودن فوتبال را می توان در این نمونه‌ها جست‌وجو کرد؛ فرودستانی که حریفان بهتر را شکست می‌دهند، تیم‌هایی که بی آنکه استحقاقش را داشته باشند شکست می خورند، «کامبک»های گاه‌وبیگاه تیم‌هایی که مثلا دو گل عقب هستند، بازیکنانی که به باشگاه‌های سابقشان گل می‌زنند، داربی‌های از حادثه لبریز، ازدست‌دادن موقعیت‌های مسلم گلزنی در دهانه‌ی دروازه، سقوط یا صعود در لحظات پایانی، پیروزی‌های پس از سال‎ها تلاش نافرجام، اخراج‌های غیرمنتظره‌ی مربیان، فصل‌هایی که یک تیم از وضع بد به خوب تغییر وضعیت می‌دهد، پیروزی در فلاکت و نخوتی که در پی یک شکست حاصل می‌شود. واضح است که چنین درامی برای ما که می‌خواهیم فوتبال را در طول یک فصل یا طی نود دقیقه دنبال کنیم و از آن لذت ببریم، به قدر کفایت واقعی باشد.»