قتل های اولان باتور:کاوشگری های کمیسر یرولدلجر (ادبیات پلیسی36)

اما او تغییر کرده بود. بدون شک به خاطر شغلش، مرگ و جنازه ها، تصویر ارواحی که یرولدلجر برای گذاشتن روی میز او می آورد، سکوت کالبد شکافی، آرامش مرده و زشتی جنازه ها. شب های طولانی با پرداختن به زندگی های نابود شده و پرسیدن اینکه پس زندگی خودش کجاست می گذشت. به این باور رسیده بود که باید به هر قیمتی شده از پاسخ دادن به این سوال خودداری کند. یک روز صبح یرولدلجر با جسد کودکی در بغل وارد اتاق او شده بود. بچه ی خودش بود. دخترکوچولوی عزیزش. کوشی دوست داشتنی اش.

مردی که او می پرستید مثل سنگ بود و او می فهمید که این سنگ دلش شکسته است. یرولدلجر با چشمان اشک آلود رو به رویش ایستاده بود و سکوتش به خاطر خشونتی بود که ده سال بعد دوباره داشت طنین انداز می شد.

بعد از داشتن چنین شب هایی فرار کرده بود سمت شمال تا خودش را گم و گور کند؛ اول خیابان توکیو، دو فرعی آن طرف تر از آلتای مغول. او چادرش را در یک پارکینگ قدیمی علم کرده بود تا مهاجرین قدیمی و توریست های جدید موقع خروج از رستوران با آن برخورد نکنند. درواقع او همه را مایوس کرده بود، چون جایی مستقر شده بود که آشناهای قدیمی هرگز نمی رفتند. در منطقه ی ششم بین دبستان شماره ی هفتاد و نه و نمایشگاه اتومبیل. در محله ی اسب فروش ها، ولگردها و دزدها که فقط یرولدلجر برای دیدنش به آنجا می رفت تا مطمئن شود حالش خوب است. بارها و بارها کمیسر او را از بین کوچه های ترسناک، دعواها و گاراژهای مخفی همراهی کرده بود. وقتی برای همه روشن شد که زن جوان تحت حمایت یرولدلجر است، این جزئی از قوانین شد که باید او را راحت بگذارند. مصالحه ای که ولگردهای محل را به حمایت از سولونگو در برابر مزاحم های بین راه وادار کرده بود تا با خشم یرولدلجر رو به رو نشوند.

آن موقع بود که سولونگو عادت کرد او را شب در خانه اش نگه دارد، برای دور کردن ترسی که گهگاه او را با هق هق از خواب می پراند.