هیپنوتیزم و کاربرد آن در روان درمانگری

هیپنوتیزم ‌نوعی رابطه‌ی بین شخصی است که در آن بیمار محدودیت‌های فزاینده درباره‌ی پذیرش حسی خود را اجازه می‌دهد و تمام محرک‌های نامربوط را به‌جز آن‌هایی که درمانگر مورد توجه وی قرار می‌دهد از ذهن خارج می‌سازد. آنچه اهمیت دارد عمق هیپنوتیزم نیست بلکه میزان همدلی و شرکت هیجانی بیمار در رابطه‌ی درمانگری است. این موضوع باید مورد تاکید قرار بگیرد که درمانگر تنها صحنه‌ی هیپنوتیزم را اداره می‌کند ولی سرانجام بیمار است که اجازه می‌دهد رابطه‌ی هیپنوتیزمی از طریق توجه انتخابی ایجاد شود. تاریخچه‌ی هیپنوتیزم دربرگیرنده‌ی توصیف‌هایی از بسیاری از بیماران است که بدون توسل به «بینش» روانکاوانه بهبود یافته‌اند. آنچه در هیپنوتیزم به‌عنوان «بینش» اعتبار و اهمیت دارد رویه‌ی درمانگرانه است که در آن بیمار می‌تواند و دوست دارد که پاسخ دهد. موضوع اساسی در هیپنوتیزم اعتماد و اطمینان بیمار نسبت به درمانگر و اعتقاد هر دو، یعنی هم درمانگر و هم درمانجو، نسبت به این موضوع است که درمانگری از طریق هیپنوتیزم بهترین راه احتمالی برای یک بیمار خاص به حساب می‌آید. این موضوع تبیین می‌کند که چرا یک «درمانگر» می‌تواند در یک مورد موفق باشد و در موردی دیگر با شکست مواجه شود. هیپنوتیزم زمانی با شکست مواجه می‌شود که هم بیمار و هم درمانگر به کارآمدی رویه‌ی هیپنوتیزمی اعتقاد ندارند. بیمار تنها از طریق تمرکز و خیره‌شدن به یک نقطه یا یک شی گردان هیپنوتیزم نمی‌شود مگر آنکه انتظار چنین حالتی را داشته باشد و از نظر ذهنی و بدنی تلقین‌ها را بپذیرد.