رنگ عدالت

این ضربه، نتیجه مسابقات بسکتبال دانشگاهی جنون مارس را مشخص می‌کند. وقتی درست به ماجرا فکر می‌کنید، همه چیز عجیب می‌شود. این همه خون و عرق و اشک، برنامه‌ریزی و پیشاهنگی و مربیگری، ساعت‌ها تمرین انفرادی جلوی خانه، دریبل و پاس سه‌گانه، وزنه‌برداری، دوی سرعت، سال‌ها ورزش در سالن‌های مختلف و بدبو؛ همه این‌ها در دل کره‌ای نارنجی و ساده خلاصه می‌شوند که الان به سمت استوانه‌ای فلزی شیرجه می‌رود.
یا توپ گل نمی‌شود و دانشگاه دوک برنده می‌شوند یا از حلقه رد می‌شود و بچه‌های تیم دانشگاه ایالتی جنوبی و هوادارانش وسط زمین جشن می‌گیرند. بازیگر درجه یک کنار دستم در دانشگاه ایالتی جنوبی درس خوانده ولی من و سوئگ ددی به دوک رفته‌ایم. هردو اضطراب می‌گیرند. جمعیت وحشی، سکوت می‌کند. زمان آهسته می‌گذرد.
باز هم می‌گویم، پیروزی دانشگاهم برایم مهم نیست. کلا مسئله هواداری را درک نمی‌کنم. هیچ‌وقت اهمیت نمی‌دهم در رقابتی که خودم یا یکی از عزیزانم در آن حضور فعال نداریم، چه کسی برنده می‌شود. گاهی از خودم می‌پرسم اصلا چرا باید مهم باشد؟
در عوض روی او تمرکز می‌کنم.
نامش تدی لاینز است؛ یکی از چندین کمک‌مربی تیم ایالتی جنوبی. 2 متر قد دارد و درشت هیکل است. دوست دارد بیگ تی صدایش بزنند. 33 سال دارد این چهارمین باری است که روی نیمکت مربیگری می نشیند. ظاهرا تاکتیک‌های خوبی دارد ولی نقطه قوتش، جذب استعداد است.
صدای زنگ بلند می‌شود. وقت تمام شد اما نتیجه مسابقه هنوز مشخص نیست.
سالن چنان ساکت است که واقعا صدای برخورد توپ به لبه سبد را می‌‌شنوم.
سوئگ پایم را می‌گیرد. بازیگر درجه یک، بی‌صبرانه دستانش را باز می‌کند و بازوی عضلانی‌اش را به سینه‌ام می‌کوبد. توپ یک بار، دو بار و سه بار به لبه سبد می‌خورد. انگار این شی بی‌جان دارد جمعیت را دست می‌اندازد. نهایتا تصمیم می‌گیرد چه کسی بماند و چه کسی برود.
همچنان بیگ‌تی را تماشا می‌کنم.
وقتی توپ از لبه سبد جدا می‌شود و به زمین می‌افتد، قسمت شیطان آبی سالن منفجر می‌شود. از گوشه چشم طرفداران ایالتی جنوبی را می‌بینم که پخش صندلی‌هایشان می‌شوند. از کلمه «مغموم» خوشم نمی‌آید -کلمه عجیبی است- ولی به درد اینجا ‌می‌خورد. در آن سمت سالن، جمعیت پخش صندلی‌هایشان می‌شوند و مغموم به نظر می‌رسند. واقعیت این شکست به مغز استخوان چند نفر می‌رسد و از شدت ناراحتی اشک می‌ریزند.
ولی بیگ‌تی این‌طور نیست.