لاله رخان

من هنوز هم در جمع آنها حاضر نمی شدم. نه من و نه به گفته ساره آن زن عرب. هر دو در اتاقمان بودیم و غذا و مایحتاج مان توسط رقیه همسر خیرالله در اختیارمان قرار می گرفت. دلیل غیبت آن زن را نمی دانستم اما من هنوز نتوانسته بودم برای پذیرش آدمهایی که روزی مادرم را از این خانه طرد کرده بودند، با خود کنار بیایم. هرچقدر هم ساره می گفت آدمهای حاضر هیچ نقشی در این کار نداشتند اما خشم و کینه ام منطق نمی شناخت. حالا اما بعد از صحبتهای عادل مجبور به شکستن این حصر خودخواسته بودم. من مجبور بودم برای به دست آوردن هرآنچه که به دنبالش بودم با دیگران تعامل کنم. برای شروع هم برخلاف میلم باید خودم را به عروس این خانواده نزدیک می کردم. در طی این چند روز مدام با خود کلنجار رفتم تا حقیقت گذشته را از خود ساره بپرسم اما هربار به این نتیجه رسیدم که سکوت او تا به امروز و حرف نزدن از گذشته نشانه این است که نمی خواهد من چیزی بدانم. پس احتمال اینکه از گفتن برخی حقایق فاکتور بگیرد زیاد است. از طرفی هم می ترسیدم همین که بفهمد دنبال حقیقتم با کمک و همدستی سجاد جلوی جستجو و کنکاشم را بگیرند. بنابراین تصمیم گرفتم از راهش وارد شوم. وارد آشپزخانه که کاملا به سبک ایرانی بود شدم. ساختمان و سازه اش با آن پنجره های طاقچه دار و سقف گنبدی و دیوارهای آجرنمایش کلاسیک بود اما وسایل برقی و ظروف موردنیاز آن مکان برای استفاده بهتر از امکانات تا حدودی به روز شده بود. بالاخره او را آنجا دیدم. قد بلندی داشت. پشت به من و رو به پنجره حیاط با حرکت آهسته دورانی دست در حال هم زدن چیزی بود. بوی قرمه سبزی و چیزی شبیه خورش آلویی که گاهی ساره درست می کرد فضای آنجا را پر کرده بود. وارد شدم و سلام کردم. با صدای من به عقب برگشت. ابتدا گویی که باور نداشت من را آنجا دیده و سرانجام از اتاقم بیرون آمده باشم، به من خیره شد. سپس نگاهش را گرفت و با سلام آهسته ای دوباره به همان موقعیت برگشت و شروع به هم زدن کرد.