دوازده صندلی

تریو خوف دهانش را باز کرد و بریده‌بریده شروع به صحبت کرد: «رفقا! شرایط بین‌المللی کشور ما...» و چنان حقایق مشعشعی بلغور کرد که جمعیتی که داشتند ششمین نطق بین‌المللی را گوش می‌کردند بر جای خود یخ زدند. تریو خوف تنها پس از پایان نطقش بود که فهمید خودش هم حتی یک کلمه درباره‌ی تراموا حرف نزده است. با خود گفت: «چه حیف، ما اصلا بلد نیستیم حرف بزنیم، اصلا و ابدا!» و به یاد یک کمونیست فرانسوی افتاد که نطقش را در جلسه‌ای در مسکو شنیده بود. مرد فرانسوی درباره مطبوعات بورژوا حرف می‌زد. می‌گفت: «آن‌ها آکروبات‌های قلم هستند، این ستارگان کمدی‌های مبتذل، این شغال‌های ماشین روتاتیو...» او بخش اول نطقش را با نت لا ادا کرد. بخش دو را با نت دو و بخش پایانی را که پرشورتر از بقیه بود با نت می. ژست و اداهایش متعادل و زیبا بود. تریو خوف باز با خود گفت: «ولی ما انگار فقط آب را گل‌آلود می‌کنیم. بهتر است اصلا حرف نزنیم.»