تولستوی و مبل بنفش

مردم کتاب‌هایی را دوست دارند که به اشتراک می‌گذارند. آن‌ها می‌خواهند حس خوبی که موقع خواندن کتاب‌ها احساس کرده‌اند یا ایده‌هایی را که در صفحات کتاب‌ها یافته‌اند، با دوستان و خانواده سهیم شوند. خواننده‌ی کتاب با به‌اشتراک‌گذاشتن یک کتاب محبوب سعی می‌کند همان شور، شادی، لذت و هیجانی را که خودش تجربه کرده است با دیگران سهیم شود. چرا؟ سهیم‌شدن عشق به کتاب‌ها و یک کتاب بخصوص با دیگران کار خوبی است. اما از طرفی هم، برای هر دو تمرین دشواری است و درست است که اهداکننده‌ی کتاب روحش را برای دیگران رایگان آشکار نمی‌کند، اما وقتی کتابی را با این اعتراف که یکی از کتاب‌های مورد علاقه‌اش است هدیه می‌کند، انگار که روحش را عریان کرده است. کتاب تولستوی و مبل بنفش بیشتر از اینکه روایت برنامه‌ی کتاب‌خوانی یک زن در دهه‌ی چهل یا پنجاه زندگی‌اش باشد، همانند رساله‌ای‌ست در باب اخلاق، مهربانی، انتخاب کتاب، ارزشمندی خانواده، تجربه‌ی اندوه و… آن‌گونه که نینا از روزهای کتاب‌خوانی و یادآوری خاطرات، توجه به جزئیات، نتیجه‌گیری‌ها و… در این اثر می‌گوید، این کتاب را به کتابی با روایتی داستانی تبدیل کرده که صرفا حالتی گزارش‌‌گونه ندارد که مخاطب مشتاق را خسته و ناامید کند. در این کتاب نینا علاوه‌بر اینکه از برنامه‌ی کتاب‌خوانی‌اش روی مبل بنفش اتاق مطالعه‌اش می‌گوید، به کودکی‌اش سفر می‌کند، از رنج پدرش در زمان جنگ می‌گوید و تصویری دقیق از آن‌ماری، خواهری که مرگش برای او جان‌کاه است، ارائه می‌هد. اما موضوع اصلی و درون‌مایه‌ی کتاب چیزی جز کتاب و تأثیرات آن است. این کتاب برای آن‌هایی است که دل‌سپرده کتاب‌اند و برای آن‌هایی‌ست که هنوز با اطمینان کامل قدم در راه خواندن و وقف خویش در ادبیات نگذاشته‌اند و هنوز تردید دارند که ادبیات می‌تواند آن‌ها را نجات بدهد یا نه؟!