هم خون

سی‌وپنج سال پیش معلوم شد وایلد جوان به‌تنهایی در جنگل زندگی می‌کند. پزشکان سنش را بین شش تا هشت سال تخمین زدند. والدینش را به یاد نمی‌آورد. فقط می‌دانست با زحمت و تقلا در کوهستان زنده مانده است. یواشکی وارد کابین‌های خالی و خانه‌های تابستانی می‌شد و یخچال‌ها و آبدارخانه‌ها را غارت می‌کرد. گاهی در خانه‌های خالی یا چادرهایی می‌خوابید که از گاراژها دزدیده بود. اگر هوا خوب بود، آسمان پرستاره را انتخاب می‌کرد. هنوز هم همین‌طور بود. وقتی «نجات» پیدا کرد، بهزیستی موقتا او را به خانواده‌ای داد. رسانه‌ها دست از سرش برنمی‌داشتند. ازاین‌رو گمان میýرفت یک نفر از اقوامش پا پیش می‌گذارد و مسئولیت «تارزان کوچک» را می‌پذیرد. ولی روزها به هفته‌ها و ماه‌ها تبدیل شدند. سال‌ها و دهه‌ها گذشتند. سی‌سال شد. هیچ‌کس پا پیش نگذاشت. البته شایعاتی به گوش می‌رسید. برخی بر این باور بودند که وایلد در قبیله‌ای مرموز و کوهستانی متولد شده و به خاطر سهل‌انگاری بزرگý‌ترها فرار کرده است. حالا هم افراد قبیله می‌ترسیدند حرفی بزنند. عده‌ای می‌گفتند خاطرات پسرک مشکل دارند و قطعا سال‌های سال در این جنگل‌های وحشی تنها نبوده است. به‌علاوه هوش و شیوه بیانش نشان می‌داد همراه والدینش بزرگ شده است. حتما اتفاق وحشتناکی برای وایلد کوچک افتاده بود؛ ماجرایی تلخ مکانیزم‌های دفاعی‌اش را فعال کرده و روی تمام خاطراتش سایه انداخته بود. وایلد مطمئن بود این‌طور نیست ولی... قدیمی‌ترین خاطراتش شامل تصاویر و رویاهایی کوتاه و مبهم بودند: پلکانی قرمز، خانه‌ای تاریک، تابلوی مردی سبیلو. گاهی هم صدای جیغ زنی به گوشش می‌رسید. پدرخوانده‌اش اسمش را وایلد گذاشت و کم‌کم به افسانه‌ای شهری تبدیل شد. او لولوخورخوره‌ای بود که تنهایی در کوهستان زندگی می‌کرد. اهالی شهر ماوا دوست داشتند فرزندانشان پیش از غروب به خانه برگردند و بین درخت‌ها و بوته‌ها قدم نزنند. پس می گفتند با تاریکی هوا، پسر جنگل با عصبانیت از مخفیگاهش بیرون می‌آید تا خون بچه‌ها را بمکد. سی‌سال گذشت و هنوز هیچ‌کس از اصل و نسب وایلد اطلاعی نداشت. تا الان...