تابلوی خانوادگی

دوک: شما خیلی زیبا هستین، دوشیزه، و بسیار جذاب. ملانی: اوه! دوک: مطمئنم محاله که بتونین سنگدل باشین. ملانی: وقتی کسی تحقیر بشه، دیگه خوش‌قلب بودن براش کار سختیه. دوک: همسرم اون­طور که من درک می­کنم، درک نداره. ملانی: (نگاهش را از او برمی­دارد.) اوه، دوک. دوک: شما عاشق پسر من هستین؟ ملانی: (همچنان نگاهش رو به پایین است.) نمی­دونم. دوک: اون عاشق شماست؟ ملانی: بله. دوک: شما قصد دارین با اون ازدواج کنین؟ ملانی: لطفاً! من نمی­دونم. دوک: تمام دارایی اون تحت کنترل مادرشه؛ اگه باهاش ازدواج کنین، اون رو از همه‌چیز محروم می­کنین. ملانی: می­فهمم. دوک: درحالی­که من... ملانی: (سرش را به‌سرعت بلند می­کند.) شما؟ دوک: (با کمی شرمساری) خودم رو تو شرایط بسیار شرم­آوری حس می­کنم. ملانی: چرا؟ دوک: نمی­خوام شما رو با گرفتاری­های خودم خسته کنم، اما شما خیلی مهربونین. ملانی: (به­سمت او می­رود.) چی می­خواین بگین؟ دوک: من یه خونۀ کوچیک تو لندن دارم، یه خونۀ نقلی قشنگ که به زیبایی مبله شده و درست نزدیک محوطۀ بِرکلیه، و چون کسی اونجا ساکن نیست حس خوبی نداره. روی اسباب و اثاثیۀ زیباش رو با پارچه پوشونده‌ان و پرده‌هاش کشیده شده­. ملانی: (رو برمی­گرداند.) همسرتون چیزی درمورد اون خونه می­دونه؟ دوک: نه.