افسونگران

در هر جای دنیا که زندگی کنی، حتی پیشرفته‌ترین کشورها، زن‌بودن فی‌‌نفسه شرایطی ویژه و متفاوت را برای آدمی به‌همراه می‌آورد. موقعیتی که حتی در ارتباط با انجام روشنفکرانه‌ترین کارها نیز در قیاس با مردان، از شرایطی متفاوت، پیچیده و البته دشوار برخوردار است. جان‌مایه‌ی رمان افسونگران به چنین مسئله‌ی مهمی اشاره دارد. البته این رمان علاوه‌بر درون‌مایه در فرم روایت نیز واجد نکات درخور اعتنایی‌ست، به همین دلیل از بهترین و مهم‌ترین آثار ژنویو بیژاک محسوب می‌شود که خود به‌عنوان یکی از نویسندگان برجسته‌ی ادبیات فرانسه در دهه‌های معاصر بوده است. «افسونگران» در حقیقت حدیث نفس نویسنده است که کوشیده آن را به سبک و سیاق آثار ویرجینیا وولف، نویسنده‌ای که بسیار دوستش می‌دارد، بنویسد. شخصیت اصلی رمان خانم «نوک» نویسنده و ویراستاری‌ست که زندگی و دغدغه‌هایش ‌شباهت بسیاری به زندگی نویسنده کتاب دارد. در واقع ژنویو ییژاک با انتخاب چنین شخصیتی به‌عنوان راوی اصلی رمان، بستری فراهم آورده که بیشتر و بی‌واسطه‌تر از همیشه به بیان دیدگاه‌های خود بپردازد. البته نویسنده در کنار راوی اول‌شخص، از راوی سوم‌شخص نیز بهر برده که در زمان لازم با فاصله‌گرفتن از شخصیت اصلی ابعاد دیگری از ویژگی‌های او را در متن موقعیت‌های رمان در برابر مخاطب بگذارد. ژنویو بیژاک به وولف علاقه‌ی بسیار داشت و در مورد او و آثارش دست به تحقیق و پژوهش بسیار زده و همواره علاقه‌مند به سبک و سیاق این نویسنده بوده که نقش مهمی در شکل‌گیری و رشد داستان نو و ادبیات مدرن داشته است؛ رمان افسونگران نیز به دلیل همین دلبستگی شباهت زیادی به سبک نوشته‌های ویرجیانا وولف دارد. در حقیقت «افسونگران» رمانی است به سبک آثار وولف اما با زبانی ساده‌تر که مخاطبانی در طیف‌های مختلف می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند. رمان به شیوه‌ی خودنگاری نوشته شده است که در آن بیش از وقایع یا فراز و فرودهای دراماتیک داستان، نویسنده روی بیان احساسات درونی خود آن هم بدون تقید به زمان یا مکان تمرکز دارد و از شیوه‌ی جریان سیال ذهن برای روایت استفاده شده است.