دیوان اشعار ملک الشعرای بهار

بهار ادبیات فارسی را نخست نزد پدرش آموخت و از هفت‌سالگی آغاز به سرودن شعر کرد. بهار از چهارده‌سالگی به اتفاق پدرش در مجامع آزادی‌خواهان حاضر شد و به واسطه‌ی انس و الفتی که با افکار جدید پیدا کرده بود به مشروطه و آزادی دل بست و دو سال پس از مرگ پدرش در سال ۱۳۲۴ ه. ق که مشروطیت در کشور ایران مستقر شد و بهار بیست سال داشت در جمع مشروطه‌خواهان خراسان درآمد.»
بهار با دیگر شاعران روشنفکر عصر مشروطه به‌خصوص میرزاده عشقی دوستی و روابط صمیمانه و نزدیکی داشت و در ۱۳۰۳، در دوره‌ی نخست‌وزیری رضاخان به همراه عشقی و با همکاری او، مثنوی معروف «جمهوری‌نامه» را در مخالفت با جمهوری رضاخانی سرود.
بهار در سال ۱۳۳۲ (هجری قمری) به نمایندگی مجلس سوم شورای ملی از حوزه‌ی انتخابیه درگز انتخاب شد. یک سال بعد دوره‌ی سوم نوبهار را در تهران منتشر کرد و در ۱۳۳۴ (هجری قمری) انجمن ادبی دانشکده و نیز مجله‌ی دانشکده را بنیان گذاشت که به اعتقاد او مکتب تازه‌ای در نظم و نثر پدید آورد.
هنر شاعری او را بعد از قصیده، باید در مثنوی‌های او دید، مثنوی‌های کوتاه‌وبلندی که شمار آن‌ها به بیش از هشتاد می‌رسد. در این میان مثنوی‌هایی که در بحر حدیقه‌ی سنایی یا شاهنامه‌ی فردوسی یا سبحه‌الابرار جامی سروده ‌است بسیار جلب نظر می‌کند و در آن‌ها از لحاظ شیوه‌ی گفتار به سبک این سه شاعر بسیار نزدیک شده ‌است. بهار شاعری غزلسرا نبود و خود نیز چنین ادعایی نداشت. قصاید خود را به اقتضای طبع و غزلیات را بر سبیل تفنن می‌سرود. در میان غزل‌های او نمونه‌هایی که بتوان آن‌ها را از حیث مضمون با سروده‌های غزلسرایان معروف مقایسه کرد اندک است، هرچند از جنبه لفظی و انسجام کلام بدان ایرادی نمی‌توان گرفت. بهار در دیگر اقسام شعر نیز طبع‌آزمایی کرده و آثار ارزنده‌ای از خود به‌جا گذاشته‌ است.