وردست زنبوردار:نخستین ماجرای شرلوک هولمز و مری راسل (ادبیات پلیسی11)

خواننده‌ی عزیز،
ازآنجاکه من و این قرن هر دو با هم به اوایل دهه‌ی نهم نزدیک می‌شویم، مجبورم اعتراف کنم که پیری اصلا حالت دلخواهی نیست. البته، مشکلات جسمی چاشنی متفاوتی به زندگی می‌دهد، اما آزاردهنده‌ترین مشکل من این است که گذشته‌ام که به‌‌شدت در نظرم واقعی است کم‌کم دارد از دید اطرافیانم محو می‌شود و به تاریخ می‌پیوندد. جنگ جهانی اول تنزل پیدا کرده به یک مشت آواز قدیمی و عکس‌های قرمزقهوه‌ای که گهگاه قدرتمند می‌نمایند اما بی‌اندازه دورند؛ در آن جنگ مرگ هست اما خون نیست. دهه‌ی بیست تبدیل شده به کاریکاتور، لباس‌هایی که می‌پوشیدیم حالا در موزه‌اند و آن‌هایی که از میان ما اوایل این قرن لعنتی را به یاد می‌آورند رو به زوال‌اند. خاطرات ما نیز با ما دفن می‌شوند.
به خاطر نمی‌آورم کی اولین بار متوجه شدم شرلوک هولمز واقعی‌، که من خیلی خوب می‌شناختمش، برای بقیه‌ی آدم‌های دنیا فقط ساخته و پرداخته‌ی تخیل قوی یک پزشک بیکار بود. فقط یادم است که فهمیدن این موضوع چقدر عمیقا ناراحتم کرد و چطور خودآگاهی‌ام اندکی ضعیف شد و از هم‌گسست، انگار من هم در حال تغییر ماهیت بودم و شخصیت داستانی هولمز به من هم سرایت کرده بود. شوخ‌طبعی‌ام مرا نیشگون گرفت و به خودم آورد، اما احساس خیلی عجیبی را در آن مدت تجربه کردم.
اکنون، این پروسه کامل شده است: داستان‌های واتسون، که شخصیت جذابی را که هر دوی ما می‌شناسیم اندکی مجسم می‌کرد، زنده شده‌اند و موجود زنده‌ی شرلوک هولمز غیر واقعی و خیالی و داستانی شده است.
جالب است و حالا زنان و مردان منتظر رمان‌های واقعی درباره‌ی هولمزند که او را در موقعیت‌های عجیب‌وغریب و مختلف قرار دهد و واژه‌هایی محال در دهان او بگذارد و این موجود افسانه‌ای را باز هم مبهم‌تر کند.
البته حتی از اینکه بفهمم خاطرات من هم در زمره‌ی داستان قرار گرفته و خودم هم به سرزمین خواب و خیال تبعید شده‌ام متعجب نمی‌شوم. کنایه‌ی لذت‌بخشی است.