بال های شکسته-بوستان پیامبر-معشوق

مصطفی، فردی منتخب و محبوب که به نیمروز عمر خویش رسیده بود، در ماه «تیچرین» که ماه خاره‌هاست، به جزیره‌ی زادگاهش، بازگشت. و همان‌طور که به بندرگاه نزدیک‌تر می‌شد، روی دماغه‌ی کشتی‌اش ایستاد و ملوانانش نیز، در اطرافش ایستادند. در قلب، حس برگشت به خانه را داشت. او دهان باز کرد. دریا در صدایش موج زد و گفت: -جزیره‌ی زادگاه ما را ببینید. اینجا حتی زمین، ما را فراخوانده، یک ترانه، یک معما، یک ترانه به سوی آسمان و یک معما به سوی زمین. آن چیست که بین زمین و آسمان ترانه‌ای می‌سراید، مشکلی می‌گشاید، ولی حس رنج ما را محفوظ می‌دارد؟ دریا، یکبار دیگر، کرانه‌هایش را به ما ارزانی داشت و ما همچنان، موجی دیگر از امواج آن هستیم. او ما را پیش افکند تا پژواک صدایش باشیم؛ اما تا هنگامی که قلب خویش را با صخره و ساحل، قرین نکنیم، چگونه می‌توانیم چنین کنیم؟ زیرا این قانون ملوان و دریاست: «اگر در جستجوی آزادی هستی، باید در نیازهایت تردید کنی.» شکل بی‌رنگ آن تا ابد جستجو کردن است. درست همانند کهکشان نامتناهی که تبدیل به خورشیدها و ماه‌ها می‌گردد؛ و اکنون که ما با سرشتی مستحکم و با تجربه‌ای انبوه، به این جزیره بازگشته‌ایم، باید یکبار دیگر تردید کرده و از آغاز بیاموزیم. به جز سر فرود آوردن در مقابل رنج و آزادی، آیا راه دیگری نیز برای پایندگی و رسیدن به اوج وجود دارد؟ تا ابد در تمنای ساحل خواهیم ماند تا بخوانیم و شنیده شویم و آنچه موجی است که می‌شکند، آنجا که گوشی برای شنیدن نیست. صدایی ناشنیدنی در ما است که رنج عمیق درون ما را تیمار می‌کند. و نیز، صدایی ناشنیدنی دیگر که جانمان را شکل می‌دهد تا مقصدمان را مشخص نماید.