دور دنیا با هشت داستان

خرمن آن سالی که به سیب‌زمینی می‌گفتم دیب‌دمینی، مردی که چندان هم نمی‌شناختمش توی تصادفی نزدیک بود مرا به کشتن بدهد. وقتی آن یکی ماشین به ما کوبید، مرد آسیبی ندید. مردی که همه‌اش یک هفته از آشنایی‌ام با او می‌گذشت، توی خیابان مرا طوری گرفته بود که پاهای خودم را نبینم. یادم هست که نباید نگاه می‌کردم و یادم هست که اگر به دلیل نتوانستن نبود حتما نگاه می‌کردم. خونم پاشیده بود به لباس این مرد. گفت: «طوری نشدی، اما این بلوز دیگر بلوز نمی‌شود.» از ترس درد جیغ کشیدم. اما درد نداشتم. توی بیمارستان بعد از تزریق می‌دانستم درد هست، اما نمی‌دانستم درد کیست. یکی از پاهایم چهارصد تا بخیه خورد، اما من کردمش پانصدتا، بدتر از این که نمی‌شود. تا پنج روز نمی‌دانستند پا را باید قطع کنند یا بگذارند بماند، من کردمش ده روز. وکیل بود که این حرف‌ها را می‌زد. اما تا یکی دو پاراگراف دیگر به آن نمی‌رسم. بحث ظاهر بود و اهمیت آن. گفته بودم حیاتی‌ست. فکر می‌کنم حیاتی ست. اما این مرد گنده وکیل بود. نشست روی یکی از صندلی‌های آبی‌رنگ روکش نایلونی کنار تخت من. منظور او از ظاهر میزان خسارتی بود که می‌شد بابت آن در محضر دادگاه دیه گرفت. معلوم بود که از عبارت محضر دادگاه خیلی خوشش می‌آید. به من گفت که سه بار امتحان وکالت داده تا قبول شده. می‌گفت دوستانش برای او کارت ویزیت طلاکوب برجسته‌ای هدیه داده‌اند که روی آن به جای وکیل دعاوی نوشته‌اند بالاخره وکیل. درخواست خسارت عواید هم کرده بود. یعنی اینکه نمی‌توانم مهماندار هواپیما شوم. گفت از نظر حقوقی مهم نیست که اصلا قصد انجام این کار را داشتم یا نه. گفت: «یک چیز دیگر، موضوع قابلیت ازدواج را هم در لایحه می‌گنجانم.»