مرگ الیویه بکای و داستان های دیگر

در هنگ همه حیرت کرده بودند. خانم باز رابطه‌اش را با ملانی قطع کرده بود. پس از یک هفته مسئله اثبات شده بود و کسی نمی‌توانست انکارش کند: سروان دیگر به کافه‎ی پاریس قدم نمی‌گذاشت، می‌گفتند که داروساز جای همچنان گرمش را گرفته و حسرتش را به دل قاضی سابق گذاشته بود. و حیرت‌انگیزتر اینکه سروان بورل در خیابان رکوله خود را حبس کرده بود و بیرون نمی‌رفت. بی‌شک به زندگی‌اش نظم‌وترتیب می‌داد، به‌طوری که شب‌ها را کنار آتش می‌گذراند و از شارل کوچولو می‌خواست درس‌هایش را تکرار کند. مادرش که درباره‌ی زدوبندهایش با گانیو کلمه‌ای به او نگفته بود روی مبل خود مقابلش همان‌طور خشک و عصاقورت‌داده باقی می‌ماند؛ اما از نگاه‌هایش معلوم بود که او را درمان شده می‌پندارد.

پانزده روز بعد، شبی سرگرد لاگیت آمد و خود را برای شام دعوت کرد. از مواجهه‌ی دوباره با بورل معذب بود، البته نه به‌خاطر خودش، به‌خاطر سروان که می‌ترسید خاطرات ناخوشایندی را به یادش آورد. اما از آنجا که سروان داشت خودش را اصلاح می‌کرد، خواست دستش را بفشارد و با هم چیزی بخورند. لابد این کار خوشحالش می‌کرد.

وقتی لاگیت آمد، بورل داخل اتاق بود. خانم بورل بود که از او استقبال کرد. سرگرد پس از آنکه گفت شامش را خورده، همان‌طور که صدایش را پایین می‌آورد، افزود:

«خب؟»

پیرزن جواب داد:

«همه‌چیز بر وفق مراد است.»

«چیز مشکوکی وجود ندارد؟»

«اصلا و ابدا… ساعت نه می‌خوابد، یک بار هم غیبت نکرده و خیلی خوشحال به نظر می‌رسد.»

«آه! لعنت بر شیطان! خیلی خوب است! می‌دانستم که لازم است به او تکانی بدهیم. این جانور هنوز هم درک و احساس دارد!»