اوهام

تا امروز هنوز نتوانسته ام دریابم چه بر من گذشت. تنها آن حس شوم بود که سبب شد از کوره در روم و از یکی از انسانهای شگفتبار و غریب روزگار که کسی جز دانلد شیمودا نبود، بگریزم. اگر مقدر این بود که با چنان لعنی همرای شوم، حتی مسیح نیز، خود آن توان نداشت که بر چنین پیشامدی راه ببندد. آرامشی فراز کشتزارها بال گسترده بود و پهنه علفزار، خاموش بر آسمان آغوش گشوده بود… تنها ترنم جوبارکی به گوش می رسید. دیگر بار تنها شده بودم. هرکه به تنهایی خو کند، تنها کافی است روزی از چنین خو کردنی دست بشوید تا دیگر بار، به اجبار خو کردن به آن را از سر گیرد. رو به علفزار بانگ زدم: -خب، این هم خود تفریحی بود. تفریح و شاید بسیاری چیزها برای آموختن. اما دور و بر خودم آن اندازه آدم جمع می شود، تازه آن هم به هنگام شادی و سرورشان… اگر جمع آدمهای زیادی وحشتزده شوند، یا مصلوب می کنند یا می پرستند. نه، نه من طاقت هیچ یک از این کارها را ندارم. با گفتن چنین جمله ای ناگهان به خود آمدم. آنچه گفته بودم می باید مو به مو حرفهای شیمودا بوده باشد. من که منجی نبودم چنین هوشیار بودم که آنجا را ترک کنم. پس چرا او آنجا ماند؟ اوهام. منظور او از اوهام چه بود؟ اهمیت این گفته اش از هرچه دیگر که گفته یا انجام داده بود بیشتر بود -چه تند و تیز و از سر جد گفته بود: «هرچه ای وهم است!» تو گویی می خواست یکسره این باور را به ذهنم فرو کند. این موضوع بی تردید برایم دشواریهایی پدید آورده بود که من به شاباشهای پس آن نیازمند بودم، اما هنوز نمی دانستم که منظور از این حرفها چه بوده است. چندی که گذشت، آتش افروختم و باقیمانده خوراک سویا و ماکارانی و دو دانه سوسیس باقی مانده از سه روز پیش را خوب بر آتش داغ کردم…