ردلی ها

ه پشت هارپر مشت می کوبد. موهایش را می کشد. کف دستش را گاز می گیرد. خون او را مزه می کند و محکم تر گاز می گیرد. «آخ! هرزه! آخ!» چیزی عوض شده است. ذهنش فعال می شود. ناگهان دیگر ترسی نیست. حالت تهوع نیست. ضعف نیست. تنها خون است. مزه ی بی نظیر خون انسان. عطشی که هرگز از وجودش آگاهی نداشت فرو می نشیند و او همان حس رهایی زمین خشکی را تجربه می کند که اولین قطره های باران را جذب کرده است. خودش را در این تجربه گم می کند، در این طعم، و متوجه فریادهای هارپر که حالا دستش را پس کشیده است، نمی شود. چیز تیره و درخشانی آنجا است. زخمی باز در جایی که باید کف دستش باشد، همراه با چند استخوان که سالم مانده اند. با وحشت به کلارا نگاه می کند و کلارا نمی پرسد چرا. هیچ سوالی در ذهنش نیست. با نیرویی ناگهانی و خشمی وحشیانه و غیرقابل کنترل به هارپر ضربه می زند، او را به زمین می کوبد تا مزه اش را زنده نگه دارد. در نهایت فریادهای بی صدای او همراه با دردی فرازمینی که کلارا باعثش شده است خفه می شوند، و کلارا با لذت بی همتای خون او تنها می ماند. خون در وجودش سیلی به راه می اندازد، آن دختر ضعیفی را که فکر می کرد هست، غرق می کند و آدم جدیدی را به سطح می اورد؛ خود حقیقی و قوی اش را. او در این لحظه از هزاران جنگجو قوی تر است. ناگهان دنیا از ترس خالی می شود، همان طور که بدنش از درد و تهوع خالی می شود. کلارا کماکان در این لحظه سرگشته است. قدرت زمان حال را حس می کند، فارغ از گذشته و آینده و زیر آرامش آسمان تاریک و بی ستاره خودش را سیر می کند.