نوشتن برای زیستن (مقایسه سبک های نگارش در ژاپن،آمریکا و فرانسه)

در فاصله ی بین دو جنگ جهانی یعنی سال های 1920 تا 1940 که آمریکا سرخوش از پیشرفت های صنعتی بود و وفور تولید کالا در آن به چشم می خورد، عده ای به مخالفت با نگرش یک بعدی حاکم بر بطن جامعه که به همه امور از دید «داشتن یا نداشتن بازده مفید» می نگریست برخاستند و به تشویق مردم برای بروز دادن احساسات و خلاقیت های فردی خود پرداختند. به اعتقاد این عده، استفاده از حواس پنج گانه سرچشمه بروز خلاقیت است و در مقوله آمورش نباید صرفا به برآورده شدن انتظارات و خواسته های معلمان توجه شود بلکه خود دانش آموز باید به صورت خودجوش درس بخواند و لذت خلق ایده های جدید را تجربه کند. در دهه 60 با نگاه انتقادی به مسائلی مانند اخلاق، که نمی توان برای آن پاسخ صحیح و قطعی پیدا کرد، سعی بر آن شد که از طریق تفکر خلاقانه، راه حل جدیدی ارائه شود. از این رو، همگان به این باور رسیدند که تفکر خلاقانه و منتقدانه باید در مدارس آموزش داده شود. همین امر به تغییر نگرش افراد نسبت به مقوله نگارش منجر گردید. در یونان و روم باستان، تاکید علم بلاغت بر این نکته بود که دانش های شناخته شده و موجود (در آن زمان) را باید در چارچوب و سبکی مشخص قرار داد ولی در تعریفی که از علم بلاغت در عصر حاضر می شود، از نوشتن به عنوان فرایندی برای کشف دانش های جدید و معنای تازه بخشیدن به پدیده هایی که هر فرد تجربه یا مشاهده می کند، یاد می شود. با وارد شدن به دهه 70 میلادی، «نگارش خلاقانه» در معرض انتقادهای بسیاری قرار گرفت. چرا که در این دهه با افزایش قدرت رقابت اقتصادی سایر کشورها، کمپانی های آمریکایی احساس خطر کردند. دامنه این احساس خطر به مدارس نیز رسید و در نتیجه، گوشزد کردن افت تحصیلی دانش آموزان نقل همه محافل شد و...