جاناتان مرغ دریایی

یک عصر که مرغان دریایی روی شن‌های ساحل ایستاده بودند و پرواز شبانه را انجام نمی‌دادند، جاناتان فکری کرده و تمام جراتش را جمع کرد و به سمت مرغ دریایی پیر رفت. این‌طور که گفته می‌شد، او به زودی راهی جهانی فراتر بود.

جاناتان با کمی دستپاچگی گفت:

چیانگ.

مرغ پیر با مهربانی به او نگاه کرد و گفت:

-بله پسرم.

به جای اینکه گذر عمر او را ضعیف و افسرده کرده باشد، گذشت زمان او را قدرت‌مندتر کرده بود. او می‌توانست بهتر از هر مرغ دریایی دیگر در گروه پرواز کند و مهارت‌هایی داشت که سایر پرندگان کم‌کم در حال یادگیری آنها بودند.

-چیانگ این دنیا که بهشت نیست، هست؟

مرغ پیر زیر نور ماه لبخندی زد و گفت:

-شما یک بار دیگر در حال یادگیری هستید. جاناتان، خوب از این به بعد چه اتفاقی می‌افتد؟ به کجا می‌رویم؟ آیا جایی به عنوان بهشت وجود دارد؟

نه جاناتان، بهشت مکان یا زمان نیست. بهشت کامل و بی‌نقص بودن است.

او برای لحظه‌ای سکوت کرد و بعد گفت:

-شما پرنده‌ای بسیار سریع هستی. آیا نیستی؟

جاناتان گفت:

-من… من از سرعت لذت می‌برم.

از این‌که مرغ پیر متوجه مهارت‌اش شده بود، متحیر، اما مغرور شد.

-جاناتان، زمانی که شما به سرعت ایده‌آل برسی، بهشت را لمس خواهی کرد و آن سرعت ایده‌آل هزار مایل یا یک میلیون مایل یا سرعت نور نیست چراکه هر عددی حد و مرز دارد و محدود است، ولی کمال هیچ محدودیتی ندارد. پسرم سرعت ایده‌آل آن‌جا بودن است، بدون هیچ هشداری.

جیانگ ناگهان ناپدید شد و پنجاه پا دورتر کنار آب ظاهر شد. همه‌ی اینها در عرض کسری از ثانیه اتفاق افتاد و دوباره غیب شد و مانند دفعه‌ی قبل در عرض یک‌هزارم ثانیه روی شانه‌ی جاناتان ایستاد.