فلسفه هنر

سومین دسته از نظریه های تعریف هنر تاریخ گرا است و طبق آن چیزی را هنر می توان دانست که با پیشگامان هنری نسبت تاریخی درخوری داشته باشد. بین شیئی که می خواهد با موفقیت به جایگاه هنر دست یابد و آثار پیشگامی که جایگاهی تثبیت شده دارند روابطی برقرار است و تاریخ گرایان بسته به نگاهشان به این روابط از یکدیگر متمایز می شوند. به بیان دیگر، اختلاف نظر آنان بر سر این است که براساس چه نوع رابطه ای می توان هنر را تعریف کرد. به اعتقاد جیمز دی. کارنی یک چیز به هنر مبدل می شود اگر و فقط اگر به لحاظ سبکی شبیه آثار پیش از خود باشد. جرالد لوینسون معتقد است اثر هنری جدید باید به قصد خلق همان وجوهی آفریده شود که هنرهای گذشته معمولا از آن برخوردار بوده اند. به اعتقاد نوئل کارول چیزی اثری هنری است اگر و فقط اگر بتواند با روایت حقیقی و منسجمی که آن را به هنر گذشته پیوند می زند منطبق باشد. هریک از این گونه های تاریخ گرایی ایرادات خاص خود را دارد، اما بحث ما در این جا به کلیت این رویکرد معطوف است.

نظریه های تاریخ چرا با تصدیق نقش سنت در هنر روشن می کنند که چرا هر چیزی نمی تواند در هر زمانی هنر باشد. این نظریه همچنین با تاکید بر محوریت ماهیت خود ارجاع دهنده هنر- یعنی با تاکید بر این که هر اثر هنری جدید باید به کفایت با آثار هنری تثبیت شده پیش از خود رابطه داشته باشد، ولو این که از آن ها فاصله داشته باشد- به خوبی توضیح می دهد که چرا هنر طی زمان دگرگون می شود و توسعه می یابد. لذا آن چه به لحاظ هنری در زمانی مفروض امکان پذیر می شود کمابیش بستگی دارد به تاریخ گذشته عالم هنر. اما این نظریه نیز ایرادی قابل پیش بینی دارد.