فراسیاست (درباره سیاست حقیقت)

با در نظر داشتن این نکته که «سیاست» یکی از آن نام های اصلی است که لازاروس قابل فکر بودن شان را مطرح می کند، اجازه دهید نتایج بحث او را خلاصه کنیم. انسان شناسی نام رساله ای در علم سیاست نیست یا، درست تر بگوییم، رساله ای سیاسی نیست. لازاروس هیچ گاه از تاکید نهادن بر این مهم دست نمی کشد، خاصه از آن رو که او، همچنان که رفته رفته بر همگان معلوم می شود، نمونه یک مبارز و رهبر سیاسی است: «پرسش های سیاسی دیرزمانی است که خاطر مرا به خود مشغول داشته اند و همچنان می دارند. اما پروژه انسان شناسی نام را نمی توان به این پرسش ها محدود کرد.» در انسان شناسی نام، سیاست، درست بگوییم، نامی بیش نیست. با این حال، انسان شناسی نام زمینه را برای درک و ضبط و چه فکری هر سیاستی مهیا می سازد؛ مکان مناسب برای شناسایی تکینگی های سیاسی است. مروری کنیم بر تزهای محوری ای که ساختار این شناسایی را رقم می زنند. 1.از آن جا که هر سیاستی فرایندی تکین است هیچ تعریف جامع و مانعی از سیاست نمی توان به دست داد. هر تعریفی سیاست را به چیزی غیر از خود سیاست (و راستش در اغلب موارد به دولت) مربوط می سازد و بدین سان با ارائه تقریری تاریخی از آن تکین بودنش را نفی می کند. 2.سیاست قسمی از تفکر است. این گزاره هرگونه توسل جستن به جفت نظریه/ عمل را طرد می کند. بی گمان «کرد و کار» سیاسی داریم اما کار سیاسی، بلاواسطه، تجربه نوعی تفکر است و بس، فرایند جایابی آن تفکر است. کار سیاسی کردن را نمی توان از تفکر راجع به سیاست متمایز نمود. 3.مسئله بر سر وجود این تفکر نیست. مسئله بر سر قابل فکر بودن آن است. آیا سیاست می تواند تفکر بماهو تفکر باشد؟ مسئله این است.