نقش بازی در رشد کودک (کلیدهای تربیت کودکان و نوجوانان)

کودکان از طریق بازی با اسباب‌بازی‌هایشان درباره خودشان و دنیایشان می‌آموزند. در پنجاه سال گذشته، تولید انبوه اسباب‌بازی‌های ارزان قیمت باعث شد که آن‌ها با تعداد بالا و تنوع زیاد در دسترس همگان باشند. حتی امروزه فرزندان خانواده‌های کم‌درآمد، اسباب‌بازی‌های بیشتری از بچه‌های نسل قبل دارند. اسباب‌بازی‌ها که قبلا کودکان فقط در مناسبت‌های خاص مثل کریسمس و تولد می‌گرفتند، حالا هرروزه در تمام طول سال خریده می‌شوند. کیفیت آن‌ها هم تغییر کرده است. این وسایل بازی گرمای چوب، بافت طبیعی، پنبه یا پشم و استحکام فلز را ندارند و بسیاری از آن‌ها از پلاستیک ساخته شده‌اند. اسباب‌بازی‌های امروزی از گذشته خودکارتر هستند. اسباب‌بازی‌های کوکی و پیچی اولین نسل این نوع وسایل بودند. حالا اسباب‌بازی‌هایی که تراشه‌های کامپیوتری کوچک در آن‌ها جاسازی شده است صدای کودک را تشخیص می‌دهند، به احساساتی نظیر تعجب یا ترسیدن واکنش نشان می‌دهند و به کلمات خاصی که کودک می‌گوید پاسخ می‌دهند. همه این‌ها روی توانایی‌های فردی و اجتماعی، نگرش و ارزش‌هایی که کودکان از بازی با اسباب‌بازی یاد می‌گیرند تاثیر گذاشته است. بازی با اسباب‌بازی‌ها یکی از راه‌هایی است که از طریق آن کودکان تمایلاتی نظیر قوه تخیل و رویاپردازی خود را پرورش می‌دهند. مانند استعدادهای نهانی دیگر انسان، خلاقیت و رویاپردازی هم فقط از طریق تمرین کردن رشد می‌کنند، اما تعداد زیاد اسباب‌بازی‌هایی که کودکان امروزی در اختیار دارند باعث می‌شود که قدرت آن برای درگیر کردن کودک در تفکر نمایشی کمتر شود. فراوانی هم مثل آشنایی، باعث کم اهمیت شمردن می‌شود. نوه من که دختری پیش‌دبستانی است، واقعا قدر اسباب‌بازی‌هایش را نمی‌داند، چون آن‌قدر وسیله بازی دارد که ارزشی برایش ندارند.