جاناتان مرغ دریایی

به شدت خسته شده بود و سرش گیج می‌رفت بااین‌حال با خوشحالی، برای فرود حلقه‌ای زد و درست قبل از تماس با زمین، غافلگیرانه چرخید.
جاناتان با خود می‌اندیشید که سایر مرغان دریایی از شنیدن این موفقیت غرق در مستی و سرور خواهند شد. با خود فکر می‌کرد که چه راه درازی برای زندگی در پیش دارد! به جای این‌که هر روز را به شکلی کسل‌کننده آغاز کند و در پایان به سمت قایق‌های ماهی‌گیری برگردد، حالا دلیلی برای زندگی کردن دارد!
ما می‌توانیم زندگی خود را از خلال جهل و ناآگاهی که ما را احاطه کرده، نجات دهیم، ما می‌توانیم خود را به عنوان مخلوقاتی با هوش و کمال بازشناسیم، ما می‌توانیم آزاد و رها باشیم! می‌توانیم پرواز را یاد بگیریم!
سال‌های بعد با درخشش اعتماد همراه بود.
زمانی که جاناتان فرود آمد، مرغان دریایی در مجمع پرندگان دور هم جمع شده بودند و مدتی از زمان گردهمایی‌شان گذشته بود. در حقیقت آن‌ها در انتظار او بودند.
«جاناتان مرغ دریایی! به میان جمع بیا!» این جمله را یکی از بزرگان قبیله گفت که به‌این‌ترتیب به نظر می‌رسید، خبرهایی در پیشِ‌رو است، خبرهایی مربوط به مراسم بزرگ! مراسم بزرگ با دو هدف برگزار می‌شد، وقتی که افتخاری بزرگ یا شرمساری بزرگی نصیب یکی از اعضای جامعه می‌شد.
این رسم در هنگام کسب افتخاری بزرگ، روشی برای معرفی رهبران بزرگ و تجلیل از آن‌ها به حساب می‌آمد.
جاناتان با خود اندیشید که مرغان دریایی امروز در هنگام صرف صبحانه، پیشرفت چشمگیر او را در پرواز دیده‌اند اما من افتخار معرفی شدن به عنوان رهبر بزرگ را نمی‌خواهم. علاقه‌ای به رهبر مرغان دریایی شدن ندارم. تنها خواسته‌ام، به اشتراک گذاشتن آن‌چه که یاد گرفته‌ام است تا به‌این‌ترتیب، افق‌هایی که در پیشِ‌روی همه ما است را به همگان نشان دهم.
قدمی به سمت روبه‌رو برداشت.